Tevoren trof ik een student die een onderzoekje afnam en dat had mijn Oudste Nichtje kunnen wezen. Even kijk je elkaar aan met een vage glimlach om de lippen: : hé, we zijn van hetzelde ras gemaakt, we hebben iets bekends 'met elkaar'. Ik stelde me voor dat oudste nichtje ergens in de niet eens zo verre toekomst, ook zo'n soort onderzoekje moest doen en ik deed extra mijn best om heel uitgebreide antwoorden te geven, zodat zij dat uitgebreid kon berichten aan de prof. Af en toe zag ik de spanning door haar ogen schieten, en zich weer hernemen. Ze stelde tussendoor belangstellende vragen om mij weer op mijn gemak te stellen. Ik vond het zo vertederend! Heel even ben je dan vreemde en bekende tegelijk,van elkaar. Hier en in een oningevulde toekomst: dáár.
Nu sta ik op de drempel om eindelijk een technisch middel aan te schaffen, waardoor hier en dáár, ook weer een flinke aardverschuiving zullen meemaken. Voor mij. Voor de meesten is het peanuts en al duizenden keren eerder gebeurd. Zusje en nichtje L. zijn me over de magische streep aan het trekken: 'Dit is precies iets voor jou, dan kan je overal in de natuur, straks op Terschelling naar muziek luisteren, en je kunt er iemand mee bellen, en op internet, en er zit een radiootje op en je download gratis van alles wat je leuk vindt, en je kunt er zomaar mee praten'. Whats-appen heet dat dan, begrijp ik. Nichtje L. zal alles erin installeren.
Wat is dat, een vooruitgang? Ik heb het tot nu toe helemaal niet gemist, waarom zou ik het nu wel aanschaffen? Omdat de grootste vooruitgang die men wellicht kan maken in het leven iets te maken heeft met je mee laten slepen op een niet-te-voorspellen-wanneer- moment. Komen als iemand je wenkt, 'hier en daar' vloeibaar willen maken, mee stromen. Of dat nu louter in je hoofd gebeurd of met een Smartphone. Zo heet dat ding, ben ik zo-even achtergekomen. Als ik het helemaal niks vind en de leegte van het niets-hebben mis en die me wenkt, dan doe ik hem zo weer weg. Smart.
