Dat is toch wel een grappige samenloop. Ik word vanochtend wakker met het liedje van de Andrews Sisters: Don't sit under the appletree with anyone else but me... Ondertussen vraagt een soort voice-over waar ik wil dat die appelboom staat: ofwel in een tuin met een bakstenen huis of wel ergens in de toekomst in een witte sci-fi stad, ergens in de lucht. Ik weet meteen mijn antwoord: doe maar bij dat bakstenen huis, want dat is het hier-en-nu, daar ervaar ik de seizoenen, die plek in de toekomst, daar weet ik niks van af.
Ik was de droom alweer bijna vergeten gedurende de ochtend. Ik laat mijn oog dwalen over mijn permanente kersstalletje: hé, ha, wat is dat nou?! Er zit plotsklaps een wasbeertje met een wippend eekhoorntje tussen de herders! Van Walt Disney. Nou, die mogen daar blijven, een wasbeertje ontbrak nog en een ander eekhoorntje wipt al boven het kindje Jezus op een balk, die heeft er nu dan een soortgenootje bij. Maar dan zie ik nog wat: Nee, dat kán niet: Het is de boze heks van Sneeuwwitje, helemaal in het zwart, die de rode appel aanbiedt aan Maria en Jozef, helemaal vooraan, op de eerste rij.
Waarom past dat nou niet? Omdat dit het ultieme moment is in het sprookje, waar Sneeuwitje zometeen in de giftige appel zal bijten en dat past niet bij het ultieme moment van het stalletjesverhaal: Jezus die net geboren is, symbool van het licht en het goede. Die twee uitersten zo dicht bij elkaar in het centrum van de kerststal, daarmee explodeert het kerstverhaal. De boze heks moet een heel eindje verder, gewoon bij haar eigen sprookje, bij de 7 Dwergen en bij Sneeuwwitje en haar prins, die bij de stripboeken in de boekenkast staan. Daar kan de prins straks de heks verslaan.
Zo'n appel... dat is toch wel een knapperige, verse levenslustige vrucht, die in de romantiek de sfeer oproept van een appelboom ergens planten met iemand, die zien groeien en gelukkig zijn, generatie op generatie.Niet voor niks dat het bij Sneeuwwitje deze vrucht is, waarmee Sneeuwwitje verleid word en onbevangen in de appel zal happen. Welke ondeugd heeft de kerstal bevolkt met dit nieuwe volk, met die goedaardige beestjes en die donkere heks? Ik heb wel een vermoeden. En zo dacht ik ineens weer aan het liedje van de Andrews Sisters, de cirkel is weer rond.
