Het dagelijks leven zegt eigenlijk altijd maar: Ga! Doe! Werk! Leef? Zegt het dagelijks leven dat? Wanneer dat zo zou zijn, dan zou er geen meditatie bestaan. Dan zou dat niet uitgevonden of gevonden zijn door de mensheid. Maar al zéér lang geleden is bedacht en ervaren dat simpelweg stil zitten en stil-zijn iets heel bijzonders en vitaals oplevert.
Waarom holt het gros van de mensheid dan almaar door? Hoe is het leven, als je almaar doorgaat en geen meditatie kent? Dan laat je je leiden door al je hartstochten, je emoties, je verlangens, die hele kluwen die óók gelukkig maakt, maar waar je ook verloren in kunt raken.
Meditatie zet je als het ware buiten de stroom van het leven en ook buiten dat dagelijkse zelf die in die stroom meegaat. Maar na de meditatie ga je die stroom weer in. Het is bijna zoals gaan slapen. Dat zet je ook buiten je eigen stroom van jouw dagelijkse handelingen. En als je ontwaakt, dan stap je je bed weer uit en dan begeef je je daar weer in.
O, o, o... leven is een heel vreemd iets. Je weet niet precies wat je geest allemaal doet wanneer je slaapt. Ja, je droomt, maar waar komen al die dromen vandaan? Hoe kun je ook daar de sensatie hebben dat je leeft en dingen meemaakt?
Je weet niet precies wat er met je geest gebeurt tijdens een meditatie. Ja, je wordt je gewaar van jezelf. Je ziet jezelf als het ware leven. Net zoals in een droom. Dan is gewoon leven dus ook een droom. Een droom waar je vervolgens ook weer uit kunt ontwaken? Geen idee.
Het enige idee daaromtrent dat ik concreet kan maken, is de kracht van de vreugde en het vertrouwen en de overgave. Je laten dragen door de stromen van de tijd, het leven, de droom, de meditatie, de slaap...en nooit precies weten hoe en waar en wanneer je ontwaakt.
