Deze vergelijking werd waarschijnlijk ingegeven omdat ik een voorschot op mijn verjaardag aan het nemen was. Van vriend E. kreeg ik een legpuzzel, een tekening van Jan van Haasteren, vol dolkomische, cartoon-achtige scenes, een kamer propvol met mensen op een verjaardagsfeest. 'Omdat je zo dol bent op verjaardagsvisite', zei hij erbij. Maar niet heus.
Ik had al lang niet meer gepuzzeld. Nu weet ik weer dat de reden is, dat ik almaar niet opschoot met 'Het Laatste Avondmaal' van Da Vinci. Ja, Jezus en zijn leerlingen aan tafel, wat vandaag op Witte Donderdag weer herdacht wordt, die had ik heel fijn al gelegd. Hun kleurige kleding en de gezichtsuitdrukkingen. Maar toen bleef de rest over: de donkere gestreepte gewelven waaronder ze zitten en het witte tafellaken. De laatste keer dat ik er aan puzzelde schoot ik maar enkele stukjes op.
Dat is niet leuk: puzzelen moet voor mij een goed evenwicht zijn tussen gedachteloos zoeken en het resultaat: plots dingetjes zien, hoe ze aangelegd moeten worden met dat gevoel van voldoening daarbij. Dus gisterenavond heb ik de puzzel opgeruimd: oude kranten voorzichtig onder de al gelegde stukken schuiven, want dat lukt me nooit: iets weer uit elkaar halen wat al in elkaar gepast is.
Met breien heb ik dat ook: uithalen is er niet bij, ik maak nog liever een pannenlap van het gebreide stuk. Alsof ik zoveel brei... Deze winter helemaal niet. Breien is bij nader inzien een onschuldig voorbeeld van mijn behoudzucht.
Ik heb dus de rand gelegd van de 'Verjaardagspuzzel' met de vrolijke vlaggetjes in de regenboogkleuren bovenin. Al puzzelend dacht ik: wat grappig, ik denk nooit van te voren aan mijn verjaardag en nu wel, alsof ik er een voorschot opneem. Misschien komt het ook omdat Moeder mij uitnodigde om dan een hapje te eten in de bistro op de hoek van het straatje waar ze op uitkijkt. Dat gaan we dus doen: ik, Zusje en zij. Ik heb speciaal gevraagd of ze ook slakken hebben, dat had Moeder er onlangs met Broertje gegeten. Ja, die hebben ze. Ik verheug me erop.
