Het was een dag vol impuls-acties. Ik kocht in de kringloopwinkel zomaar jeu de boulesballen in een tasje. Ik zag zonnige, warme namiddagen voor me in Kassel, waar er van alle kanten mensen kwamen in dat grote park met de hoge bomen om potjes te jeu de bouelen, en in Parijs in de parken, en in Venetie, vlak bij het water: dat lome gevoel van de zwaarte van de warme bal in je hand, het wegen en het dan kwasi deskundig de lucht inwerpen...Ik kreeg daar zin in.
Goed mogeljk dat de ballen in het tasje, ook dat roept bij mij iets gezelligs en knus op, heel lang zullen belanden in de grote paraplubak bij de achterdeur, waar ook het kleine tuingereedschap, een tuinfakkel, ragebollen, 'dingen -voor -over- je- schoen- bij- sneeuw -en -gladheid, opbinddraad, touw etc etc liggen. Er lijkt een cirkel rond: heel vroeger als kind won ik gekleurde jeu de boule ballen omdat ik tweede werd bij een tegel-tekenwedstrijd in de stad. De eerste prijs was een hele grote lange doos met kleurpotloden. Ik was aanvankelijk zo teleurgesteld met mijn prijs, maar kreeg later toch lol in die ballen. En nu heb ik ze weer op oudere lleeftijd'.
Een ander impuls-actie is het trekken van twee warme frikandellen. Het was koud, het waaide hard, het regende. Ik was echt van plan om het niet te doen, maar ineens had ik die twee warme staven in de hand. Mmmmmm, lekker, de ene warm je buik in laten glijden en de andere in je hand omklemmen, zodat die warm werd. Als 'straf''at ik de boerenkool s'avonds zonder vlees of iets erbij.
Door de tentoonstelling in het Afrika museum, viel ineens het kwartje dat er in het wijkcentrum Zumba-les wordt gegeven: dat is dan toch ook een mengeling van exotische klanken met westerse dans en gymastiekbewegingen? Toch eens meedoen. Weer door de kou en regen heen, maar de Zumba ging onverwachts niet door.
Toen heb ik thuis maar gekeken naar twee andeer impuls-aankopen: de dvd-musical Annie, ach wat lief, wat ouderwets theatraal, zorgvuldig uitgemeten dansen en muziek met dat verhaal van een arm, beetje stoer, roodharig weesmeisje dat het hart laat smelten van een miljardair. En toen keek ik nog naar de bewegende beelden van Lucky Luck: na de Peanuts in beweging gezien te hebben raak ik nieuwgierig naar andere striphelden. Hij heeft een heel stompe neus. En de stem van Gerard Cox, een beetje te braaf dus, vind ik.
Al met al door al die impuls-acties, was het een dagje terug naar mijn kindertijd.Waarin communicatie en sensaties eenvoudig zijn zonder pijnlijkheden, waar een impuls als een zuiver geschoten pijl het hart raakt van eenvoud en er gewoon-zijn. Of zoals een jeu de boule bal, na even aan de zwaartekracht ontrokken te zijn, met een plofje landt in het zand .
