Dat portret stolt dus dat ene moment in de tijd: ergens anders dan in mijn eigen huis en tuin. Thuis... En dat wordt in deze coronatijd extra speciaal omdat ik geen idee heb, zoals niemand, of dat ooit weer terug zal komen. Maar ja, voor mij is het wel erg strikt en radicaal omdat ik ook van het openbaar vervoer afhankelijk ben en daar vooralsnog geen gebruik van wil maken. Het is het criterium van de openbare binnenruimte, waar op dat moment niet aan is te ontsnappen dat ‘nee’ zegt tegen deze optie... Terwijl ik ondertussen wel denk dat het goed flaneren is in een bijna leeg museum. Was er maar een Beam me up, Scotty, zoals bij 'Star Trek', dan zou ik nu kort allerlei plekken gaan bezoeken.
Ik zag een ademloos, letterlijk, filmpje van Guillaume Néry One Breath around the World. Je ziet die kleine fragiele man in strakke superheldenkleding in een immense oceaan in de diepten zwemmen, lopend door onderwaterbouwwerken door mensen gemaakt, over grillige rotsen, tussen machtig grote vissen, op blote voeten, zonder zuurstoftanks. Hij blijkt wereldkampioen in het vrije duiken en heeft een diepte van 139 meter bereikt. In één hap adem dus, en dan weer naar boven.
Deze film duurt meer dan twaalf minuten, en blijkt bij de aftiteling op veel plaatsen in de wereld gemaakt te zijn, door zijn vrouw Julie Gautier gefilmd ook op één adem, maar is zo gemonteerd dat het lijkt alsof je mee op reis bent in de onbekende diepten van de zeeën, je door de tijd zweeft, gewichtloos in de diepblauwe leegte zonder obstakels en objecten. Het deed me ook denken aan de promo-video van Duncan Laurence bij Arcade; dat filmpje heeft zeker bijgedragen bij het winnen van het Eurovisie Songfestival omdat het een archaïsche laag toevoegt, dat ook voor deze corona-tijd herkenbaar is voor mij: een mens in het donkere water, zoals in de baarmoeder, op zoek naar het licht.
