Je kunt twee wegen inslaan: je wordt een positivo, zoals Maurice de Hond die meent dat de regering nu onnodige paniek zaait en het absolute karikatuur daarvan is natuurlijk Trump die zich op heroïsche muziek terug laat vliegen naar het witte huis met een nieuwe boodschap: wees niet bang, ik ben u als uw leider voor gegaan in deze beproeving en je komt er sterker uit terug. Ik kan mij niet voorstellen dat ook hij geen momenten kent van angst, toen hij dan daadwerkelijk zuurstof nodig had...
De andere weg kan er alleen maar één zijn, waar je de angst en ongerustheid niet ontwijkt maar deze benoemt en je elke keer weer in die anderhalve meter cirkel van je eigen bestaan wikt en weegt wat verstandig en mogelijk is om te doen. Op een bepaalde wijze moet je de meester in jezelf wakker maken, die kracht in je die wél in staat is om zelf het roer in de hand te nemen en te varen, hoe woelig en woest de zee ook is. Niet kopje onder gaan in jezelf sussen, de werkelijkheid om je heen voor lief nemen en negeren...
Deze gedachten ontstaan in mij door de volgende woorden:
Ze komen bij hem,
wekken hem en zeggen:
meester, meester, we vergaan!
Maar eenmaal wakker gemaakt
bestraft hij de wind
en de woestheid van het water,
en die houden op,
en wat geschiedt, is: stilte.
Het is een regel uit het evangelie van Lucas, hoofdstuk 8, vers 24 uit de Naardense Bijbel. De meester in dit verhaal is Jezus die in slaap valt op een boot en er een storm op het meer ontstaat. Het was nog in een tijd dat het heel gewoon was om meesters te hebben, mensen die zeiden wat je het beste kon doen. Plato, Jezus, Boeddha: mensen die verhalen hebben gegenereerd, waar leerlingen en volgelingen gesprekken met hen aangaan en zij raad en steun of een oplossing kregen met redevoeringen of door een bepaalde wijze van handelen.
Ik denk dat die tijd van de levende meesters voorbij is. We kunnen wel putten uit al die boeken omtrent hen en we kunnen elke schrijver of liedjeszanger of influencer of kunstenaar of gewoon de buurvrouw die je tegen komt, zien als meesters die je op je weg begeleiden... maar je bent het zelf die de zeilen bij kan zetten en de stem van ‘we vergaan!’ kan keren. Soms door je zelf streng toe te spreken, maar bovenal door een horizon, die altijd ook weer wijken zal, in het oog te houden, achter de woestheid van het water. En wat er dan geschiedt is: stilte. Een plek van ruimte en vrede in je, die op de bodem ongeschonden blijft.
