Ook in het bos zelf zijn er ineens meerdere voorbijgangers of liepen er mensen voor mij. En er fietsen meer mensen op de fietspaden, ook in het park de Hoge Veluwe. Terwijl dus tegelijk het terras bij het bezoekerscentrum gesloten is en de weg ernaar toe met een touw versperd is... Dat centrum is overigens vernieuwd, de koning heeft het nog geopend, en het grote rieten dak is vervangen door modern beigekleurig kunststof met raampartijen, Vroeger heette het Restaurant de Koperen Kop, ooit was het er knus en besloten met een haardvuur, maar dat is nostalgie...
Bij de wildobservatie, waar ik tot nu toe met een paar mensen was of zelfs alleen en waar ik elke keer iets wilds heb gezien, met telkens weer andere scènes, stonden nu heel veel witte fietsen waarmee je gratis door het park kan rijden, Dus ik verwachte wel wat. Bijna alle bankjes waren bezet, zeker met de 1.5 meter afstand die betracht moet worden. Ik keek... en zag niks! Al die mensen tuurden daar naar het lege groen in de verte tussen de bomen, allemaal in anticipatie, vol verwachting dat het elk moment kon komen... Ook bij de Wildbaan hadden mensen hun telelens-fototoestel op poten neergezet naast hun auto en ook daar was niks te zien.
Het is het schurken van mensen aan elkaar, het spiegelgedrag, het creëren van een klein eigen universumpje, een bubble: als je het maar met meerderen doet, dan is het heel gewoon, dan is met zijn allen wachten op niks heel werkelijk en zinnig en breng je de tijd goed door. En met de wijze waarop er met COVID-19 om wordt gegaan, is dat ook wellicht zo... Alle ogen gericht op een vaccin, schurken aan elkaar en in Nederland een werkelijkheid waar het virus de hele tijd onderschat wordt en het gesprek van de dag is waar je nu nog op vakantie kunt gaan en iedereen zoekt een eigen escape.
Koning Willem Alexander en zijn gezin, blijken hierin de doorsnee gewone Nederlander, gewoon menselijk binnen de eigen marges. Want voor hem is vliegen met een regeringsvliegtuig naar zijn eigen tweede huisje, vergelijkbaar met ik op de e-bike hierheen. Hartstikke veilig en je doet er niemand kwaad mee. Dacht hij, zoals Grapperhaus zich per ongeluk niet aan de corona-maatregels hield en die kroegbaas in Den Haag, die op het Journaal zei dat het over de laatste tien minuten ging en hij zich nu schaamt, hij kan zijn inwonende ouders bijna niet onder ogen komen...
Daar was een eerdere emotionele Grapperhaus in de Tweede Kamer en nu zal het de hele volgende week wel weer gaan over de schaamte van de Koning... Is dat de weg die het op moet gaan, in dat schurken aan elkaar? Shaming & blaming, steeds op zoek naar een nieuwe zondebok tegenover een virus dat onzichtbaar ook onbekende wegen gaat?
Dan richt ik mijn ogen liever op al dat ziekenhuispersoneel, wereldwijd, in gangen en wachtkamers en operatiekamers die dansen op Jerusalema en kinderen in Afrika bij hun hutten, mensen op straat en in parken. Het is een van oorsprong Zuid Afrikaans liedje en door een DJ voorzien van een beat en toen belde hij zijn zus, ze gingen samen chillen, hij wilde het zo spiritueel mogelijk maken en plotseling was daar het resultaat: een liedje en dans die viral is gegaan. Als het des mensen is, om te schurken aan elkaar, dan graag zo: een verbondenheid creëren in het hier-en-nu.
