Een beetje kaal als je je ingesteld hebt op zes gezichten op een scherm. Ik draai de sinaasappel rond van ‘boos’ naar ‘onnozel’: de internetdummie, zoals ik ben en de vaardigen, daar zit een wereld tussen: wat kleine vanzelfsprekende alweer vergeten handelingen zijn voor de ene, zijn onbereikbare reuzensprongen voor de andere... Gisteren mailde ik nog voor de zekerheid: dus ik hoef alleen maar aan te klikken? ‘Ja, zo simpel is het’, was het antwoord. Niet dus.
Dan ga ik maar nog een keertje luisteren naar het mini-concertje van Norah Jones, die sinds maart trouw elke week vier liedjes zingt achter haar piano thuis. En deze keer had ze zich verkleed in Halloweenkleding en een kind verschijnt als spook, haar kind, schat ik in, ‘Hij is zó gelukkig om nu op YouTube te zijn!’ zegt ze en tijdens andere keren, hoor je weleens gerommel en spelende geluiden in een kamer ernaast en dan schiet ze bijna in de lach. Ditmaal verwijst ze ook naar de aankomende Election Day, met de mogelijke interpretatie dat hopelijk Trump niet als geest blijft rondwaren.
Doordat zij verkleed is, realiseer ik me voor het eerst écht, dat dit in Amerika een feest is, zoals bij ons carnaval. Iedereen verkleed op straat, maar dit jaar dus niet. Ik had het kunnen weten, in ET zit een grappige scène waar ET, verkleed als spook met een laken over zich heen, weggesmokkeld kan worden, de stad uit. Norah Jones wenst iedereen een Happy Halloween, nou vooruit dan maar. Grrrrr... (Halloween-kreet).
