Mijn dagen worden gekleurd door het thema ‘sterfelijkheid’. Dat doet de herfst, elke dag zie ik de loofbomen kaler en bruiner worden en alle paddenstoelen zijn in enkele dagen tijd helemaal verdwenen. En dat doet een situatie in mijn naaste omgeving. Je hebt het leven niet in de hand, je kunt alleen maar omarmen wat er wel is... En toen was het gisteren dus ook heel mild, bijna lente-achtig weer, maar de vogels in het bos die lustig floten, zo kunnen ze dat ook doen in mijn achtertuin, kondigen geen lente aan...
Ik ‘las’, genoot, van een mooie graphic novel, die ik puur op het uiterlijk in mijn omgeving wilde hebben, het verhaal deed er niet toe, maar er vlogen wel vogels in; Cormorance van de Brit Nick Hayes. Er komen helemaal geen woorden voor, alleen wat kreten van vogels of stadse geluiden, het is geheel in blauw-tinten en de tekenstijl doet aan de vijftiger jaren denken, al realiseer ik mij niet te weten wat dit dan precies is.
Dan blijkt het een verhaal te zijn van een jongetje dat bijna acht jaar wordt, gaat verhuizen naar de grote stad, moet wennen op school en zijn houvast is elke dag het briefje met een hartje erop getekend dat zijn moeder in zijn broodtrommeltje doet. Zijn moeder verongelukt en is op slag dood, zijn vader raakt in het lege huis aan de drank. Uit woede en wanhoop scheurt hij zijn moeder af van de familiefoto’s die elk jaar op zijn verjaardag gemaakt waren en in een rijtje aan de muur hingen. Hij rolt ze op en maakt ze vast aan een ballon. Die waait weg, maar hij ziet dat deze heel in de verte blijft hangen in de takken van een boom. Hij krijgt spijt, wil de foto’s met zijn moeder terug, hij gaat op onderzoek uit en ontdekt dat er een omsloten natuurgebied is met een grote waterplas en daar aan de overkant is de boom. Hij gaat op zwemles om erbij te komen, hij doet pogingen, het lukt niet en dan leert hij een Indiaas meisje kennen die zwemkampioen is en wier moeder ernstig ziek in het ziekenhuis ligt... Dan zwemmen ze samen en ze worden opgenomen in de prachtige natuur om hen heen.
En dit alles wordt dus zonder woorden verteld. Het verhaal bevat die mengeling die er in het leven is: verdriet, onmacht en pijn vlakbij levenslust. Het boek begint met de woorden uit Swimming Song, dat ik heel goed ken van Anne & Kate McCarrigle: This summer I went swimming, this summer I might have drowned, But I held my breath and I kicked my feet and I moved my arms around, I moved my arms around. Bitterzoet: je kunt alleen maar blijven bewegen en zo voort gaan. Omgaan met je situatie, het bijeen sprokkelen van mogelijkheden, zonder te weten of het gaat lukken. En dan toch: Troost vinden bij anderen en deel worden van de natuur. Heel mooi.
