Soms is de scheidslijn tussen dood en leven dichtbij, ook in je omgeving van naasten, en gisteren beleefde ik dat erg op deze wijze. De onmacht als je in het ziekenhuis ligt en moet afwachten wat je eigen lichaam met jou doet... We maken het nu ook met zijn allen collectief mee: het Coronavirus en niet weten hoe dit verder zal gaan en of de wereld die wij zo gewoon vonden ooit weer terug komt...
Ik was dus in de stemming om mijn mond te houden en niet te gaan babbelen: ja, zo voelt ‘blog-schrijven’ dan ook aan. Het gekke is, dat ik me daardoor juist extra bewust werd hoeveel er op een dag niet allemaal door je heen gaat, The Stream of conciousness, want de hele dag ging het door me heen : ik zoú hier een blogje over kunnen schrijven, nee laat maar, vandaag even geen woorden. Het werd ook een dag waar ik contrasten des te scherper beleefde.
Zo was het de warmste novemberdag ooit, maar tegelijk loeide en stormde het. Ik zat buiten zonder dik vest en de onrust in het bos liet me de onrust van de wereld scherper ervaren: Zoals hoe het zal het gaan met de verkiezingen in Amerika, de aardbeving in de Egeïsche zee... en een gekke foto van een metrostel dat half in de lucht hangt met een witte vin van een walvis, een beeldhouwwerk eronder: het deed me denken aan de dystopische wereld van een graphic novel die ik meteen zonder nadenken ,toen ik die langs zag komen bestelde, omdat iets in de platen mij zó bekend voorkomt. Misschien is het een landschap uit mijn dromen die ik mij bij het wakker worden niet meer herinner; The Electric State van Simon Stalenhag.
Iets erin gaat wel direct terug naar een kinderherinnering:de enorme grote ronde ‘gebouwen’ in de vorm van een grote ton, waar het vermoeden is dat van daaruit er wezens zijn die regeren en beslissen over jouw lot. Ik had een Oom en die nam mij (was Broer daar ook bij?, ik weet het niet meer) mee uit toeren in zijn auto. Mijn ouders stimuleerden dit soort tripjes, ik geloof dat wij zelf nog geen auto hadden. Of misschien gunden zij Oom iets gezelligs met hun kinderen. Braaf als ik was ging ik mee, maar ik wist ook dat er iets engs en vreselijks in dat uitje zou zijn, waar ik wél ook weer heelhuids uit vandaan zou komen.
Hij reed naar, wat ik nu weet, zo’n groot rond waterreservoir die er toen waren. Tenminste, ik dénk nu dat dit het was, misschien was het wel een elektriciteitscentrale. Daar parkeerde hij de auto en dan zei hij dat daar wezens in woonden die mij zouden opeten, maar dat dit niet gebeurde als ik een lief meisje zou zijn en dat was ik toch? en hij niet zo’n lieve oom was, die mij zou beschermen. Hij ging daarmee door totdat ik begon te huilen en ik herinner me ook dat ik dan met mijn vuisten tegen het glas beukte en riep: Laat me eruit!, dan lachte hij en zei dan: Het is maar een grapje! Gelukkig zijn wij allebei lief! En dan reed hij naar huis.
Toch ook gek, dat ik elke keer weer in zijn auto stapte, elke keer wist dat dit grapje weer kwam en ik elke keer toch ook weer doodsbang was. Het zal wel de mengeling zijn van groeiende draden en verbindingen in je eigen kinderbrein en de dunne lijn die er kan zijn tussen fantasie en werkelijkheid. Misschien iets van de magische wereld met je oom als een soort God, die dat uiteindelijke vreselijk niet zal laten gebeuren.
Die God bestaat niet meer, zou je denken...Maar dan zie je in de docu ‘The Trump Show’ dat er iets in hem en die rechts-orthodoxe christenen om hem heen is, die werkelijk geloven dat hij door God is uitverkoren om deze wereld te redden. Anti-abortus, anti-homo, hoera, en hij loopt met de bijbel in zijn hand en steekt deze op als hij een vreedzame demonstratie van Black Lives Matter tegenover het Witte Huis met veel politiegeweld uit elkaar rukt en ze als ratten met rookbommen verwijdert.
De wereld hangt aan elkaar van contrasten, zo tegenstrijdig, alles vlak naast elkaar. Geweld en vrede, macht en kwetsbaarheid, controle willen krijgen en het werkelijk niet weten...Alleen elk persoon kan in het dagelijkse weefsel van het hier-en-nu de draden aan elkaar verbinden. De achterkant van een borduurwerk ziet er altijd kris-kras uit, vol knoopjes en draden door elkaar heen. Maar aan de voorkant kun je dan toch elke dag weer een paar kruistekens zetten die kunnen bijdragen aan een mooi harmonisch patroon.
