Een comic verschijnt bijvoorbeeld één keer in de maand, als een tijdschrift en dat kan een vervolgverhaal zijn en die worden dan gebundeld in een trade paperback: slappe kaft, goedkoop papier. De succesvollen worden daarna geüpgraded naar een hardcover, daarna volgt een deluxe editie en vervolgens soms een Abolute-editie: prachtige uitgebracht in een slipcase, gebonden en met een lintje, dik soms glanzend papier, sjieke kaft: al het teken en kleurwerk springt naar voren en is in detail waarneembaar. En dan zitten er nog heel veel extra’s bij zoals interviews, los artwork, een script.
De Sandman van Neil Gaiman, verschenen in vier Absolute-edities, is dé serie die de comic, het stripverhaal dus, naar een literaire niveau heeft gebracht: een deel, een adaptatie van Midnightsummersdream van Shakespeare heeft een literaire prijs gewonnen, dat was een mijlpaal. Het verhaal bevat 75 delen die in een tijdspanne van meer dan acht jaar zijn verschenen en vertelt over Sandman ofwel Morpheus ofwel Dream; de meester van de dromen en zijn disfunctionele familie: zijn broers Destiny en Destruction en zijn zussen Death, Delirious, Despair, Desire die tesamen als The Endless, zich in de wereld manifesteren. Belletrie en mythologie, verwijzingen naar filosofen e.d worden allemaal in dit verhaal verweven dat per deel getekend is door weer een andere artiest en sommigen doen meerdere delen.
De Sandman is een klassieker, begonnen in November 1988 dus alweer meer dan dertig jaar oud en nu pas hoorde ik Neil Gaiman bij de introductie van de Overture vertellen dat het toen ook pas voor het eerst was dat vrouwen Comics gingen lezen, het was tevoren een mannenterrein. Merkwaardig, ik kan me dat helemaal niet voorstellen temeer omdat er ook zoveel schrijvers nu zijn, die vrouw zijn. Het toont aan hoezeer het medium is geëvolueerd, het gaat niet meer over zomaar stripjes lezen. Ik ken het niet anders. Ik noem het hele genre graphic novel, maar oudgediende Neil Gaiman vindt de naam ‘Comic’ voor het gehele medium goed genoeg.
En nu heb ik dus de Sandman Overture in Absoluut-editie gelezen. Het verscheen 25 jaar na het laatste deel van Sandman (dat ik overigens nog niet geheel gelezen heb) en Neil Gaiman meldt dat hij hierin het verhaal wilde vertellen dat nog in zijn hoofd zat: een prequel en dat hij het spannend vond omdat de verwachtingen zo hoog gespannen waren. Ik ging overstag door Earl Grey die in Panellogy nr 220, een YouTube-kanaal, het boek uitgebreid laat zien en van commentaar voorziet. Ik heb er geen spijt van. Het is een prachtig boek, gepaard met een gedenkwaardige lees-en-kijk-ervaring: voor mijn boshuisje, buiten in de zon.
