vrijdag 27 november 2020

Among the Birks

Ja, het was mistig in het bos, maar het had wel wat. Dat grijze, grijze, grijze om mij heen, met de steeds dunner wordende boomstammen en takjes in al hun fragiliteit. Nee, de stammen worden niet dunner, maar alles verliest aan massa en volume,  een ijlheid blijft over, die in de nevel nog eens extra verdunt. 

Ik begon in  de autobiografie van Barack Obama, A Promised Land. Hij kan schrijven, meteen vanaf het begin hoor je een persoonlijke stem, een klankkleur, wellicht omdat je zijn echte stem kent; warm en betrokken. Het Witte Huis ademt ineens weer van leven, dat er een mens heeft gewoond van vlees en bloed die elke dag bewust dat stukje in de buitenlucht liep, van de privévertrekken naar The Oval Office en weer terug. Dat hij genoot van de rozen tot in de winter uit de kassen, een sterrenhemel, de tuinmensen die alles lieten groeien. Dat het de entourage was van belangrijke persmomenten, maar ook de plek waar hij met zijn dochtertjes over het gazon rolde. Wat een contrast met die laatste beelden van nu: het Witte Huis gebarricadeerd met grote hekken, een bewoner die zich daar nu in verschanst en alleen naar buiten komt om ergens anders golf te spelen.

Ik maakte een wandeling door het mistige bos en de regels vielen mij binnen: Moments come, moments go, but it’s moments such as these that mean a light. Dat komt uit een liedje van Gallagher & Lyle; 'Among the Birks' en dat speelt zich in de lente af, heel anders dan de diepe herfst van eind november. O... dit is gek, ik zoek het liedje op bij YouTube en er komt helemaal geen lente in voor... Ik heb er altijd een berkenbos bij voorgesteld met van die heel lichtgroene, tere blaadjes. Maar het gaat over het bewaren van momenten in de tijd.

Dus nu heeft het liedje er een kaal berkenbos bijgekregen, dunne, iele berkenstammetjes zoals ze hier in de bossen te vinden zijn. Het is zoals bij dat Witte Huis, een gelaagd en dubbel beeld geworden. Er kan een bewoner zijn die het huis ontvlucht en golf gaat spelen ter ontspanning, opgesloten in zijn eigen gelijk, de Corona crisis in zijn land negerend, of het kan bewoond worden door iemand die in zijn eigen toekomst zal gaan  schrijven  over A Promised Land. Of die ooit zal komen weet hij niet. Maar het begint ergens door in het hier-en-nu te blijven ademen, je bewust te zijn dat elk moment telt en gekoesterd kan worden, een berkenbosje te ervaren te midden van het stenen Witte Huis.