Days of Beauty

En dan word je wakker en hoop je eigenlijk dat er een gigantische blauwe golf over Amerika heeft gespoeld en Biden dus, onomstotelijk heeft gewonnen. Niet dus, het zal een nek aan nek race worden en ‘Trumpetisme’ zal blijven, al zou Biden alsnog winnen.  En dan bedenk ik me dat je eigenlijk ook geen verkiezingen kunt winnen door beroep te doen op het karakter van de natie, die haar integriteit en fatsoen terug zou kunnen krijgen, door te stemmen op een andere man, die verder geen duidelijk verkiezingsprogramma had, behalve om die ander te verwijderen.

Hoe was het geweest als er een kandidaat was die gloedvol nieuwe vergezichten en visioenen had opgeroepen zoals Obama dat kon? Waarvan we ook weten, hoe moeilijk het was om dat werkelijk gestalte te geven... Maar het was een troost, dat integere mensen het Witte Huis bewoonden, dat er veel moderne kunst aan de muren hing, dat er een grote moestuin werd aangelegd, het met de Kerst er warm en vurig was versierd, er geknutseld werd door kinderen, in plaats van het ijspegelpaleis van Melania Trump.

Wat mij hoop geeft is de nuance die de stemmers zelf kennelijk maken: Republieken die voor het eerst samenwerken met de Democraten en zo ook stemmen omdat zij met Trump de natie menen te zien afbrokkelen. Maar ook Republikeinen die zeggen: ik stem op wat hij gedaan heeft voor de economie, de man zelf moet ik niet in mijn buurt hebben, daar lusten de honden geen brood van. Het is nu eenmaal zo, de werkelijkheid is gecompliceerd en gelaagd: Ook een zwarte president heeft er niet voor kunnen zorgen dat er geen rassendiscriminatie meer zou zijn, gezien Black Lives Matter, die in deze Coronatijd pas echt haar  stem vond.

Het zal erom gaan om eigen stemmen te vinden, een eigen wijze om op micro, allerdaags niveau te blijven uitzien naar wat zich afspeelt buiten de politiek, de redevoeringen, het geblaaskaak en streven naar macht. Wat je zoekt dat vind je, ook dankzij het internet. Want vanochtend had ik wel behoefte aan wat troost en dat komt er dan; ik heb eigenlijk alleen maar plezier van de algoritmes die You Tube bij mij genereert. Ik kom er telkens pareltjes tegen. Want nu the day after verschijnt daar Days if Beauty,door Ola Gjeilo op een gedicht van Emily Brönte, gezongen door het vrouwenkoor Aurora van het Luther College in Iowa, begeleid door andere jonge studenten.

De camera glijdt langs al die jonge gezichten,  de jeugd heeft de toekomst, en het doet er niet toe, dat in een ander segment van hun brein ze Republikeins of Democraat zouden zijn. Er is een focus die ook mogelijk is, vergezichten die zich kunnen voltrekken zonder beweging van plaats: mooie tijd en aandacht en vreugde kan zich stollen in videofilms, voor iedereen altijd toegankelijk. Het is een opdracht en een opgave van elk individu om in deze crisistijden niet te vervallen in chaos, strijd, onlust en onrust: de gouden randen die elke dag ook in zich herbergt vinden en zo op zoek te gaan en te reiken naar Days of Beauty.