De algoritmen van YouTube leverden weer. Ik had gisterenavond de laatste aflevering van The Crown 4 bekeken en vanochtend kwamen er filmpjes over actrice Olivia Colman die Queen Elizabeth speelt. Ik vind haar een heel sterke actrice die mij al opviel toen ze in Broadchurch de politieagente speelde wier eigen gezinsleven op de kop wordt gezet in een klein dorp aan zee. Ineens zie ik haar met dezelfde, vertrouwde stem, in Calcutta lopen, waar haar over-overgrootmoeder vandaan blijkt te komen. Ze is ontroerd, ze had nooit gedacht dat er iets van haar familie niet uit Engeland zou komen. Zij heeft dezelfde naturel-sfeer om zich heen zoals in haar rollen: zonder poespas, oprecht bewogen door wat je overkomt.
Ze vertolkt Elizabeth, die het als eerstgeborene met een serieus karakter overkomt dat ze op jonge leeftijd de Queen moest worden, terwijl ze eigenlijk een verlegen persoon is, die het liefst met haar paarden in de natuur was. Zij probeert vanaf den beginne de band met haar zus Margaret goed te houden, die juist heel graag in de schijnwerpers staat en van aandacht om haar heen geniet. Dat zie je al in de eerdere delen en ook hier wordt er een aflevering besteed aan Margaret, die ziek wordt en maar één ding vraagt aan haar zus: geef mij een rol van betekenis. Dan krijgt mijn leven richting en doel. Hoezeer Elizabeth ook houdt van haar zus en haar alles gunt, uit hoofde van haar functie en wie zij is, doet ze haar zus steeds pijn en moet haar laten vallen.
Op YouTube kwam ook een documentaire over het leven van Margaret op, die ik met een soort van gretigheid bekeek. Al vroeg wordt erin gezegd dat haar eerste erotische betrekking met een vrouw was, en dan gaat het over haar wilde leven, waar er ook de suggestie is dat zij wat met Mick Jaggger heeft gehad, die op haar verzoek vlak na haar dood tot ridder werd verheven. Grootse seks- en drankfeesten op het strand van een Caribisch eiland. Dat ze beeldschoon was, met een tomeloze verlangen, ze dronk een liter whiskey per dag, rookte 60 sigaretten. Ook dan is er een verhouding met een vriendin. Maar ze wordt ook gediagnosticeerd: dat ze een narcistische storing had, waarbij de neiging tot perfectionisme hoort en alles alleen om haar moest draaien. En dan de tragiek dat je de tweede in lijn bent en je in het leven voorbestemd bent om maar één ding te doen: loyaal en ondergeschikt zijn aan de Kroon, belichaamt in je zus. Dat moet écht iets zijn in Engeland; alles wat moet wijken om de Crown te dienen: in de aflevering ontdekt Margaret ook nog dat er vijf geestelijk gehandicapte nichten harteloos zijn weggestopt in opvanghuizen: als toch bekend zou worden dat er kneuzen waren in de Koninklijke familie: dat zou de monarchie op het spel kunnen zetten.
Prins Harry is ook tweede in de lijn, maar heeft in tegenstelling tot zijn oudtante Margaret dus besloten om te breken met de familie en zijn leven te willen besteden aan goede doelen in plaats van ijdel en feestend. Geen talloze minnaars, maar gecommitteerd aan één vrouw.
In de verbeelding van de Engelse natie speelt de afgelopen week deze serie vast wel een rol. Prins William heeft te kennen gegeven erachter te staan dat onderzocht wordt hoe het beroemde interview met zijn moeder tot stand is gekomen, waarin ze over haar huwelijk zegt: we waren met zijn drieën, dat is er één teveel. Dat is een uitzonderlijk uiting vanuit dat hoogverheven Engelse Koninklijk Huis.
Hoezeer word je bepaald door de familie waaruit je voortkomt? Ik denk steeds meer: totaal. Alles wat en wie je bent, het eerste wereldbeeld dat je meekrijgt, je plaats in het gezin, omgangsvormen, de wijze waarop je communiceert: als een mal kom jij daaruit voort en daar moet je het mee doen. Hoe vindt je een eigen weg als die familie ook als soort van kleverige web van vanzelfsprekendheden en aannames rondom jou wordt? Je kunt heel lang je best doen, maar wanneer er vanuit de andere zijde geen beweging naar jou toe is, dan is breken uiteindelijk de enige optie. Zoals prins Harry: om een andere bron te vinden voor jouw vitaliteit.
