Nieuw: eerst langs de snelweg fietsen, die oversteken en meteen in een heel andersoortig bos komen: glooiender en lieflijker. Het fietspad volgt het water, waar je ook nog de muur van de achterkant van het Ereveld van Loenen passeert, waar veteranen uit allerlei oorlogen in het bos hun laatste rustplaats vinden. Ik werd mij bewust dat het bos waarin ik vertoef veel woester is, met hoogte en laagteverschillen en allerlei boomsoorten door elkaar en begreep nu de namen die er bij mij circuleren: de Woeste Hoeve en de Woeste Hoogte. Als locatie van mijn boshuisje vind ik dat wel leuk, aan de rand van wat grilligheid. Het watervalgebied is helemaal ingericht om nu ook wandelaars te laten flaneren en dat ga ik vast nog eens doen.
Ik kwam weer thuis via Beekbergen en Appie, waar ik in het begin van de week bonusaanbiedingen zag die ik wel mee wilde nemen, maar wat niet handig was omdat ik te voet was, zoals twee netten mandarijnen voor de prijs van één. Nu scoorde ik deze alsnog. Ik zag de maan opkomen, ha!, het was weer volle maan, mijn toptijd. Met nauwelijks een lichtje aan keek ik eerst naar podium Witteman, even landen in de klassieke muziek waar Edisons werden uitgereikt en daarna het kunst- en cultuurprogramma Mondo dat ik vorige week voor het eerst ontdekte.
Nu was Adelheid Roosen gastsamensteller, gaat dat zien!. Het motto dat zijzelf ook ten zeerste bezigde over haar eigen keuze. Haar gasten en zijzelf grijpen je bij de lurven. Het begon met pianospel van Joop Beving waarvan zij zegt dat ze deze vaak keihard in haar atelier heeft aan staan omdat de muziek haar naar een ander plan brengt. Terwijl de intensiteit van de noten groeiden, zag ik alle gasten aan tafel plastic handschoenen aantrekken, elkaars handen vastpakken en strelen en elkaar dichtbij aankijken met een spatscherm tussen hen in. Het ontroerde mij.
En er volgt nog zoveel meer: zang met een oosters snaarinstrument, een ode aan vitaliteit en levenskunst gericht aan vrouwen die allemaal in de haarvaten van de samenleving actief zijn in Rotterdamse wijken en die via Zoomschermpjes aanwezig waren, een Tunesische vrouw die sprak over erotisch kapitaal en de sappen die vanuit je benen kunnen vloeien, een prachtig dansduet van een vrouw met een schaduw. En dan zat daar, met een geheel andere sfeer om zich heen, ook Maxim Februari, die als enige niet mee danste om die sappen tot leven te wekken, ik kon zijn ongemak wel goed begrijpen. Maar toen bleek hij voor Adelheid de koning te zijn, waarvoor zij diep boog. Hij was het die met al zijn eruditie in gewone taal haar elke keer weer de juiste richting wees.
Wát een goede en enerverende aflevering, die ik zeker in herhaling weer ga bekijken. Een andersoortige waterval dan die van overdag. Een energie die stroomt terwijl de maan steeds hoger naar de hemel klom en rond middernacht de sterren deed verbleken, zo fel scheen zij.
Terugkijken Mondo:
- https://www.vpro.nl/programmas/mondo/video/afleveringen/2020/29-november-2020.html
