Voor het eerst hoor je ze ook iets zeggen over de documentaire zelf: dat het zo frustrerend is dat er velen zijn die denken, hun te kennen, brieven met 'Ik weet precies hoe je je voelt' en dat je dan alle brieven leest en dat geeneen heeft begrepen hoe je je voelde, zei Neil, de drop-out slimme jongen die halverwege zijn leven zwerver was en in een oude caravan leefde en troost vond in de natuur en nu actief raadslid is in een kleine dorpsgemeenschap en leken-voorganger in de kerk. Met hem voelde ik me vanaf die puberteit ofzo het meeste verwant en nu zie ik dat er ook een oppervlakte lijn is, waarin we maatschappelijk dezelfde weg zijn gegaan, en dat is ook apart om te constateren.
Een ander zei: Ik kan het oké vinden, dat het maar een beeld is van me, dat gevolgd wordt: ik ben een Iemand in de serie, maar 'ik' ben het niet, die je daar ziet. Ik vond dat wel mooi gezegd. Je bent Everyman en dat blijft ook: de dromen en onschuld als je kind bent, het wakker worden, op zoek naar jezelf in de puberteit, de eerste beslissende gebeurtenissen in het leven: de liefde, per ongeluk al kinderen krijgen, of juist niet. Een tijd avonturieren en je dan pas settelen, van de ene plek verhuizen naar de andere, scheidingen, nieuwe liefdes vinden, de eigen kinderen die volwassen zijn geworden.
De leeftijd van 56 is een leeftijd van terugblik en ook een beetje die van de oogst: bij bijna allen zag je dat gebeuren: de vrede en de balans die ze al dan niet hebben met hun eigen leven, de eigen beperkingen en mogelijkheden kennen, het doen met wat er is. Ja, dacht ik dat herken ik, het is een beetje een topleeftijd: over 7 jaar,dan komen de echte gebreken om de hoek kijken, het werkelijk ouder worden, de 'kwaliteit' van leven, zoals dat tegenwoordig heet, die almaar breekbaarder wordt...
Ik neurie nu: As time goes by... dat is wat elk mens meemaakt: onontkoombaar, niet stop te zetten, iedereen op deze leeftijd heeft al grijze haren, wel of geen kinderen hebben is definitief. Alhoewel mannen alsnog, met een jonge vrouw... In deze serie is er één man die pas op late leeftijd kinderen heeft gekregen, maar dat was al eerder, in 49 UP.
Opvallend en eigenlijk wel jammer is, dat niemand homo- of biseksueel bleek te zijn. Dat had de documentaire nog een breder blikveld kunnen geven. Maar ja, je kunt niet alles hebben en controleren. Het is bijna een kwestie van pech voor de makers, dat het van géén van die kinderen van 7 was af te zien.
