Mijn leven is af en toe een beetje een rollercoaster, waarmee ik bedoel te zeggen: vol contrasten, gevuld met veel ervaringen. Zo begon ik gisteren gezellig de dag met leuke quizvragen uitgegeven in zo'n handzaam klein boekje waar ook grote literaire werken in zijn verschenen, voor vriendin W. in Nieuw Zeeland, ideaal, dat scheelt kilo's in het opsturen en meenemen. De maakster schijnt bijna alle vragen in Nederlandse quizzen voor de tv te verzinnen. Nu weet ik bv. dat de Nederlander de volgende volgorde heeft van belangrijkheid rondom wat typisch Nederlands is: allereerst Sinterklaas, dan De Elfstedentocht, het Draaiorgel en op de laatste plaats De Grote Schoonmaak.
's Middags liep ik langs de rivier en 's avonds was er Franciscaanse Leesgroep. Een van de dingen die daaruit kwam, was dat het zo speciaal is aan Franciscus van Assisi, dat hij zich voortdurend laat corrigeren door de mensen om hem heen. Hij vraagt aan ze welke weg hij op moet gaan: zich terugtrekken uit de wereld of juist die wereld ingaan en hij luistert naar hun antwoorden. Over Franciscus zijn ook veel verhalen dat hij zijn geduld verliest, kwaad wordt of, tussen de regels door, wellicht depressieverig. Maar dát ook die verhalen zijn overgeleverd door de eeuwen heen en ze niet zijn weggepoetst, dat maakt het zo bijzonder.
Net thuisgekomen wilde ik me op de krant werpen, een brief af schrijven, maar daarvoor in de plaats kreeg ik onverwacht bezoek. Dat wat ik tevoren in de Leesgroep ervaarde bleek weer zo waar: Als je leeft dan kun je besluiten om dat alleen te doen en elke keer je eigen plan te trekken en verwachten dat de andere daarin meegaat. Of je kunt overleggen, jezelf schragen aan anderen, samen een pad maken en daarbij ook geloven dat wat je gedeeld hebt van waarde is en in zichzelf een toekomst met zich meedraagt. Je kunt het leven niet zelf maken, het onstaat. Ach, wat hebben sommige mensen het toch moeilijk in het vinden van hun weg...
Daarna rookte ik een sigaartje buiten, op zoek naar de sterren, maar het was te bewolkt. Binnen luisterde ik naar een liedje van die oude liedjesschrijver Kris Kristofferson, waarvan ik bijna alle lp's heb en die een voor mij nieuwe cd heeft uitgebracht: Closer to the bone. Daarin zingt hij in het liedje Starlight and Stone:
In the piece of my mind, the world can't erase,
I remember the time and the look on your face.
And I will 'till the wind blows the stars from the sky
'Cause the road never ends and the soul never dies.
Heading for home, starlight and stone .
