Daar overviel me een lyrisch gevoel, toen ik een Monet zag die ik helemaal nooit eerder gezien had; NIEUW, dus: Vijver in Montgeron (1876), 174x194 cm groot. Oh! die kleuren, die lichtheid en mildheid ineen, dat kan alleen hij. Het spiegelend water oppervlak van die stille vijver in het beschutte groen is de ene plek waarvan ik hoop dat mijn brein en mijn geest die altijd weer vinden zal.
In een andere zaal overkwam me een andersoortig gevoel van verrukking, bij het schilderij In London (1907), ook aardig groot, 115x167 cm van Charles Hoffbauer (1875-1957). Twee oranje lampjes in een restaurant met witte tafelkleden in een kelder-achtige ruimte, er zijn mensen, er staan bloemen op tafel , er is eten en wijn en fruit. De glazen tinkelen in het licht, een koffiekopje staat klaar: de andere plek waarvan ik hoop dat ik die altijd weer zal vinden.
Twee plekken: de ene stil, zonder mensen, ruimte van reflectie. De andere gevuld, vol menselijke bedrijvigheid, kijken en bekeken worden, een zilverachtige jurk, een rode roos... beide soorten van plekken zijn me dierbaar en in de combinatie van beide, daar wil ik zijn, daar wil ik leven en toeven, van de ene plek naar de andere en dan weer terug.
Ondertussen luister ik naar pianomuziek van Wim Mertens, gisteren gevonden in Concerto, mijn aloude muziek-vindplaats. De cd heet: After virtue al uit 1988 . Elke deugd, heeft een eigen muziekstukje: Justice, Prudence, Temperance, Courage, Humility, Faith, Hope, Charity. Ja, de deugden beoefenen in het Nieuwe Jaar, al is het maar om ze af en toe in herrinnering te houden middels deze cd. Het mooiste nummer vind ik Faith. Plotseling hoor je hem ook zingen, neurieen door zijn pianospel heen.
Zingen en spelen en muziek maken op plekken waar je thuis hoort, letterlijk en figuurlijk: in dat teken staat deze Nieuwjaarsdag, vol vertouwen: Faith.
