Heerlijk zo'n dagje in mijn tropische tuin, voornamelijk in mijn nakie. Eerst was ik nog wat beschroomd om dat te doen, maar volgens mij ziet echt niemand me door de hoge groene begroeing, dus ik durf ook wat meer gewoon rond te bewegen. Wat scharrelen, boekje hier, boekje daar, een kaart inkleuren, een kleurpotloodje slijpen. En uitgebreid gelezen in een nieuwe aanwinst: Sunlight on the river van Scott Gutterman. Poetry about Painting en omgekeerd.
Zo'n boek waarover ik niet hoef na te denken, als het in de opruiming ligt voor 9 euro bij ABC in Amsterdam, de American Book Center. Mooie reproducties van schilderijen waar dichters zoals, William Carlos Williams, Rilke, Auden, Elisabeth Bishop, woorden aan gegeven hebben. En ook omgekeerd: een citaat van Rumi, dat Bill Viola inspireerde tot een filmpje.
Zo'n boek waarover ik niet hoef na te denken, als het in de opruiming ligt voor 9 euro bij ABC in Amsterdam, de American Book Center. Mooie reproducties van schilderijen waar dichters zoals, William Carlos Williams, Rilke, Auden, Elisabeth Bishop, woorden aan gegeven hebben. En ook omgekeerd: een citaat van Rumi, dat Bill Viola inspireerde tot een filmpje.
Dat was weer een zeer tevreden stemmend dagje, gisteren in Amsterdam. Ik dacht eerst naar zee te gaan wegens het weer, maar ik googelde op het Stedelijk museum en daar bleken een aantal interessante tentoonstellingen te zijn. Dus in ieder.geval daar naar toe met mijn seizoensretour, waarvan de houdbaarheidsdatum vandaag was en die ik wel helemaal tot naar |Den Helder had uitgeprint.
Er was een ode aan het werk van Rineke Dijkstra. De jongen Olivier raakt me nog steeds: een 17 jarige jongen uit Israël, waarvan een heel aantal foto's in de loop van de jaren op een rij, hij wordt een man in het leger. En een filmpje van een Russisch meisje die traint om ballerina te worden; die mengeling van kinderlijkheid en discipline en perfectionisme. In het boek van Gutterman stond er ook een gedicht van Richard Wilbur bij twee meisjes ballerina's van Degas: precies verwoordt wat ik zag. Maar dan eindigt het met deze relativerende dichtregels, waarvan ik aanneem dat het echt gebeurd is: Edgar Degas purchased once/ A fine El Greco which he kept/ Against the wall beside his bed/ To hang his pants on while he slept.
Twee kunstenaars van de Documenta van vijf jaar geleden exposeerden er: Seth Price en Nalini Malani. Omdat ik toen twee weken in Kassel vertoefde, voelen kunstenaars die daar waren, als bekenden; ik wil ze meteen gaan zien als ze in de buurt zijn.. Ik hoef hun werk niet echt te begrijpen, maar ben wel geboeid. Seth Price wiens overzichtstentoonstelling Social synthethic heet: op zich al een intrigerende titel, onderzoekt de rol van plastic in onze cultuur, de overvloedige beeldtaal die sinds internet over ons heen word gestort en in allerlei soorten verhalen kunnen worden ingezet,de vage en door elkaar lopende grenzen van commercie, kunst, mode, geluid dat vervormd kan worden. Ik kan er niks over uit leggen, maar parafraserend op een dichtregel van Hans Lodeizen denk ik dan: O, welke wereld is de echte?
Nalini Malani raakte me op de Documenta zeer. Ze had daar in een hele zaal een werk gemaakt met roterende schaduwspelrollen, tekeningen, animaties, ze mengt godenbeelden uit de hindoecultuur met oorlogsbeelden van nu, en scenes waar vrouwen worden onderdrukt en mishandeld. In haar werk mengen schoonheid en wreedheid zich, Zo ook in wat hier te zien was: Transgressions heet de tentoonstelling en daar kon ik me wél meteen iets bij voorstellen.
Nalini Malani raakte me op de Documenta zeer. Ze had daar in een hele zaal een werk gemaakt met roterende schaduwspelrollen, tekeningen, animaties, ze mengt godenbeelden uit de hindoecultuur met oorlogsbeelden van nu, en scenes waar vrouwen worden onderdrukt en mishandeld. In haar werk mengen schoonheid en wreedheid zich, Zo ook in wat hier te zien was: Transgressions heet de tentoonstelling en daar kon ik me wél meteen iets bij voorstellen.
Dus ik bleef meer dan drie uur, tot sluitingstijd hangen in het Stedelijk en dat op zo'n warme, mooie dag. De zee en het water moeten nog maar een weekje ofzo op mij wachten.
