Pinksterbloemen in het plantsoen, de gele paardenbloemen, lila bloemen, waarvan ik de naam niet weet En ook bij mij achter: schermbloemen tot op borsthoogte. Door mezelf daarin geplant, en nu is het gelukt, dat ze ook tevoorschijn komen en zich hebben vermenigvuldigd. Vroeger had ik een grote poster boven mijn bed hangen, in die bruine en mosgroene tienerkamer, met een visnet tegen het plafond, van uitvergrote witte schermbloemen, in een rose, lila achtergrond.
Ik heb wat met overhangende planten en bloemen, waar ik onder zou kunnen gaan liggen en wonen, zo klein als De kleine Johannes van Frederik van Eeden, dat indertijd ook zo'n openbaring was voor me; een boek waarin ik helemaal ingekropen ben. Het is begonnen als peuter: er zijn foto's van een zonovergoten achterkamer, waar er grote vingerplanten stonden, waar ik bij rondscharrelde met mijn driewieler. Visueel heb ik daar ook een beeld van: lichtvlekken, schaduwen, zacht bewegend. Ten diepste je veilig en geborgen daarbij voelen, met toch iets avontuurlijks.
Een andere jeugdherinnering is, dat ik graag bij het riet zat bij een vijver in een kleine botanische tuin in De Goffert. Op zoek naar de grote blauw-achtige libellen, die daar rondzweefden. Die zie je bijna nooit meer. Bij schermbloemen ben ik weer helemaal die tiener, die in een Holly-Hobbie-jurk, dat was toen in, voor het eerst fietstochten maakte in mijn omgeving en in het gras, tussen de boterbloemen, de schermbloemen, droomde en keek naar de witte wolkjes in de lucht.
Eigenlijk ben ik niet zoveel veranderd... ik zoek nog steeds graag fijne schuilplekjes op in de natuur, om me daar te kunnen verwonderen over de kleine en grote wereld om mij heen.
