Dus ik was in de sauna. Zo heerlijk rustig. Als er dertig mensen tegelijk waren, dan zit ik nog aan de hoge kant. Het had ook wel wat. Overal bijna alleen zijn: tussen de bosbomen liggen lezen, baantjes trekken in het buitenbadje, alleen bubbelen, alleen liggen in de diverse sauna's, de kruidentempel en de infraroodcabine. En het mint-stoombad op het einde klaarde me helemaal op, ook in mijn hoofd, leek het, dat 'hersenkneuzerig' aanvoelt, met een soort van druk, behalve als het donker is.
Nu vielen me er twee dingen op: Ten eerste: alles leek zo klein! In mijn herinnering was alles veel groter. Dat kon toch niet? Mijn herinnering gaat nog van heel ver terug, want vroeger zat er een blindeninstituut op dit terrein en ik heb leren zwemmen in wat nu het binnenbad van de sauna is. Ze hadden er nieuwe tegels ingelegd: De Thermen was er nu te lezen. Toen was het een eindeloos groot bad, waar je snakkend naar lucht en slokken chloorwater wegwerkend en de haak van de badmeester voor je neus, van de ene kant naar de andere kant moest zwemmen. Oké, daar was ik al aan gewend, dat het kleiner leek dan toen. Maar nu voelde het aan als een soort van Madurodam-formaat.
En dan, ten tweede: ik weet toch bijna zeker dat vroeger een saunagang bestond uit een half uur sauna, de zandlopers hingen er nog, en dat je dan werd aangeraden om meteen een ijskoude douche te nemen of een ijskoude emmer water over je hoofd uit te storten of in het koude dompelbad te gaan. Ik hield me daar nooit aan, ik ging lekker buiten wandelen na de sauna en hield het ook nooit een half uur lang uit. Maar de nieuwe voorschriften zijn: 10-15 minuten de sauna in, afkoelen door naar buiten te gaan en dan afspoelen met een koude douche.
Heeft het iets met de snellere tijd te maken? Dat geen mens het meer uithoudt, een half uur lang op één plek? Er is nu ongeveer elk uur, een event-sauna. We willen vermaakt worden. Opgietingen met ijs op de hete stenen, met allerlei geurtjes. De ene keer op Spaanse zomerhits, dan weer een Eftelingtour. Twee saunameesters wapperen met parapluutjes en zwaaien met grote handdoeken de lucht alle kanten op. Een keer op die dag was het in meditatie-sfeer: je ging met zijn allen het bos in, en daar kwam je mensen tegen die ook zochten naar iets dieps in je, weg uit de stadse mensen- hectiek.
