Bubble

Tja. Ik leef nu in een soort van rare bubble. Met nog steeds dat slaapgebrek bestaan mijn doordeweekse dagen uit op en neer fietsen, ongeveer 20 minuten, naar mijn werk, daar twee uur zijn er weer terug. Dan heb ik het wel gehad voor de dag. Dus ik lees heel veel, kijk rond en peins...Dan is één van de gedachten, dat ik me afvraag of het me lukt om dit jaar naar Oerol te gaan. Krijg ik met mijn weinige energie, al die bagage wel versleept naar het eiland? Dat zijn rondzwervende, interne gedachten, een van de velen...

Maar afgelopen twee dagen heb ik het tot twee keer toe hardop uitgesproken, en die anderen reageren met iets van schrik of ongeloof. Daarmee wordt die optie reëler. En ze verzinnen meteen een oplossing. Zoals: kun je geen tent huren op Terschelling? Maar dat wil ik niet, ben daar waarschijnlijk ook al te laat voor, maar het plezier zit juist ook in mijn eigen, nu nieuwe tent; daarin gaan wonen. Iets in mij wil er ook niet aan, dat ik over een maand niet meer energie zou hebben dan nu. Iemand zegt dan ook: jij gaat écht wel! Maar een ander meteen daarop: maar het kan ook écht zo zijn van niet....

De bubble geeft ook iets aan van de onvermijdelijke toekomst, waar je krachten in de loop van de tijd alleen maar zullen afnemen. En je dan alternatieve bezigheden ontwikkeld. Moeder besteedde met aardig wat plezier haar laatste tijd aan het inkleuren van mandala's en tekeningen en kaarten, die ze gaf aan mensen in haar omgeving en zelfs liet inlijsten. En ze las heel veel. Zoals ze altijd gedaan heeft. En ik aard daar ook naar.

Kijkend naar een paar muziekfilmpjes van artiesten die bijna elk jaar op Oerol zijn: op het strand, het wad, in een koeienstal, dan gaat meteen dat Oerol-gevoel wel kriebelen. Dat landschap. Al die creativiteit die op die dagen rijkelijk vloeit. Dat er ondertussen zo weinig voor nodig is, om meteen meegezogen te worden in die trechter, naar een eindeloze zee en ruimte. Of zoals Alice in Wonderland: je valt meteen door de spiegel of je kruipt meteen in dat konijnenhol. Met de mix van je eigen verbeelding en de vele herinneringen die je er hebt, is het meteen Wonderland.

In die bubble lees ik dus veel achterelkaar, op de bank of in de tuin. Van het ene in het andere. Vroeger was dat een strandactiviteit, die Moeder zo in mij heeft geplant. Een koffer vol detectives mee en maar lezen, lezen, lezen, razendsnel van het ene in het andere, werelden afgrazend. Detectives heten nu literaire thrillers en ook die zitten in mijn leesmenu. Ik las de nieuwste van Donna Leon, Eeuwige jeugd, niet haar allerbeste, maar wel gewoon fijn.  En dat brengt me in de bubble van Venetië, waar ik ook wil zijn dit jaar. Moet toch allemaal gaan lukken?....