Ondertussen in twee uur tijd een echte pageturner gelezen in het zonnetje, buiten. Drie dagen en levenslang van Pierre Lemaitre. Zó geschreven dat je helemaal, in het hoofd gaat zitten van Antoinne, een jongetje van twaalf jaar die per ongeluk zijn buurjongetje van zes een dodelijke klap op zijn hoofd verkoopt, hem versleept naar een kloof bij een omgevallen grote beukenboom in het bos waar hij een boomhut heeft gebouwd bij het dorpje waar hij woont. Ja, vaag denk je ook aan Twin Peaks, dat nu een vervolg heeft gekregen. En daar verdwijnt het jongetje in: het laatste wat hij ziet is zijn handje dat nog naar boven reikt.
Drie dagen zit hij in spanning in 1999, dat hij ontdekt wordt en dan later weer in 2011 en nog later in 2015. Zijn hele leven is bepaald door dit dodelijke 'ongeluk'. Ik kon het me zo goed voorstellen! Echt, ik denk dat ik hetzelfde gedaan had. Hij wil zijn moeder, die alleenstaand is, niet te schande maken in het dorp, dus daarom laat hij het lijkje verdwijnen. Vervolgens wordt hij in de eerste drie dagen zo bang en door zo'n schuldbewustzijn bevangen, dat hij eerst wil weglopen en geld van zijn bankrekeningetje wil halen, dan beseft dat hij dit niet kan en dus neemt hij dan maar pillen, om zo van alles af te zijn.
Enzovoort. Later in 2015, hij studeert dan zelf voor arts, trouwt hij met een meisje uit het dorp, terwijl hij dat juist wilde ontvluchten, om dat hij niet wil dat zijn DNA ergens opgeslagen gaat worden, zij dreigt met zo'n test, omdat hij haar per ongeluk zwanger heeft gemaakt. Je krijgt heel erg ook de subtiele hiërarchische verhoudingen van zo'n dorp mee en op het eind is er toch nog een onverwachte ontknoping.
Ik weet het niet: zou het door mijn ook een beetje uitgeput zijn, dat ik sensitiever wordt voor zomaar een boek, of zomaar een film? 's Avonds zag ik High-rise : ergens in een beetje toekomst wonen allerlei bevolkingsgroepen in een gigantisch flatgebouw. Op het dakterras woont de ontwerper van het gebouw, gespeeld door Jeremy Irons, compleet met wit paard en een tuin en veel licht. De onderste lagen raken verstoken van elektriciteit, die leven in jaren 70 interieurs. Het wordt totale chaos tussen de mensen. Het is een heel gekke film, waarin je blijft hangen, droom- en nachtmerrie-achtig en surreëel.
Moeheid maakt dingen misschien surreëel. Je moet bewust inspanning leveren om iets gedaan te krijgen. Het is alsof je je uit dikke lagen leem en pottenbakkersklei, elke keer zelf te voorschijn moet vormen. Dat scherpt ergens de zinnen, maar andere dingen ontgaan je. Zoals dat mobieltje dus, dat net als dat jongetje in het boek verdwenen lijkt van de aardbodem.
