Tjonge, het was een ware happening: er deden tien kinderen de eerste communie in de Agneskerk. Helemaal bomvol met alle generaties, van babies tot heel oude van dagen, er moesten stoelen bijgesleept worden, allerlei nationaliteiten waren er. De kinderen, meisjes in het wit die met lange jurken vol glitters en pareltjes al heel professioneel de sleep wisten op te tillen, jongetjes, in wit met zwarte lakschoentjes, of in colbert met dassen en jasjes.
Toen ik aan kwam lopen werden ze buiten ieder door een fotograaf bij het groen vereeuwigd en niemand mocht binnen foto's maken, dat deed hij. Toen ze binnenkwamen lopen onder bogen van crêpe-papieren bloemen, toen ze ieder voor zich hun doopkaars aan de paaskaars ontstoken, wankel op een trapje, toen ze het brood en de wijn gingen brengen, hun voorbeden op het einde uitspraken en als verrassing op het einde nog een kruisje als herinnering meekregen.
En natuurlijk op het moment suprême: samen met je familie om je heen voor het eerst die communie krijgen. Er werden heel veel vrolijke liedjes gezongen, zoals 'de wereld is een toverbal' van Elly & Rikkert en 'Op de top van een wolk' op de melodie van de Carpenters Top of the world. En telkens maar weer: jij mag fouten maken, God is liefde, God kan in je zijn (door de communie), alle mensen kunnen van elkaar houden, je kunt altijd je best doen, alles is ten diepste goed.
Natuurlijk dacht ik terug aan mijn eigen communie. Ja, ook in het wit, met een stoffen kransje van bloemen in mijn haar, met Mariablauw daarin verweven. Ik was als kind erg onder de indruk van de boodschap dat we er samen een mooie wereld van kunnen maken. Onlangs vond ik mijn schriftje uit die tijd van de voorbereiding en ik voelde me weer dat kind dat alle mensen hand in hand tekende. Toch een fijne boodschap om mee te krijgen als je een kind van een jaar of acht bent. Het lijkt me als een goed zaadje dat in je gepland wordt en kan ontkiemen, hoe rot de wereld verder ook is.
Toen ik aan kwam lopen werden ze buiten ieder door een fotograaf bij het groen vereeuwigd en niemand mocht binnen foto's maken, dat deed hij. Toen ze binnenkwamen lopen onder bogen van crêpe-papieren bloemen, toen ze ieder voor zich hun doopkaars aan de paaskaars ontstoken, wankel op een trapje, toen ze het brood en de wijn gingen brengen, hun voorbeden op het einde uitspraken en als verrassing op het einde nog een kruisje als herinnering meekregen.
En natuurlijk op het moment suprême: samen met je familie om je heen voor het eerst die communie krijgen. Er werden heel veel vrolijke liedjes gezongen, zoals 'de wereld is een toverbal' van Elly & Rikkert en 'Op de top van een wolk' op de melodie van de Carpenters Top of the world. En telkens maar weer: jij mag fouten maken, God is liefde, God kan in je zijn (door de communie), alle mensen kunnen van elkaar houden, je kunt altijd je best doen, alles is ten diepste goed.
Natuurlijk dacht ik terug aan mijn eigen communie. Ja, ook in het wit, met een stoffen kransje van bloemen in mijn haar, met Mariablauw daarin verweven. Ik was als kind erg onder de indruk van de boodschap dat we er samen een mooie wereld van kunnen maken. Onlangs vond ik mijn schriftje uit die tijd van de voorbereiding en ik voelde me weer dat kind dat alle mensen hand in hand tekende. Toch een fijne boodschap om mee te krijgen als je een kind van een jaar of acht bent. Het lijkt me als een goed zaadje dat in je gepland wordt en kan ontkiemen, hoe rot de wereld verder ook is.
Maar hoe anders was die context vroeger! De hele klas deed communie en je oefende van te voren hoe je de kerk in moest schrijden en hoe je moest knielen bij de communiebank en je tong moest uitsteken, om de hostie te ontvangen. Je familie zat een eindje van je af. Het spannends vond ik, geloof ik, dat je gekoppeld werd aan een onbekend jongetje met wie je samen op moest lopen door het gangpad. De jongetjes en de meisjes waren toen nog gescheiden van elkaar, op aparte scholen. En ze deden ook apart de communie: zij liepen naar links en de meisjes naar de rechtse communiebanken.
Ik weet nog dat ik ondanks mezelf moest giechelen, toen ik dan 'Jezus in mij had', terwijl ik wist dat ik juist heel serieus en vroom moest zijn. Maar ik herinner me het als een mooie dag, waar ik ook nog eens mijn eerste horloge kreeg, van te voren uitgezocht bij een sjieke juwelier in de stad. Ik wist dat het een belangrijke dag was in mijn leven en ik vind het leuk dat die hele sfeer van blijheid en zorgeloosheid, van liefde en vertrouwen, ook nu nog gestalte krijgt.
