Leuk, als een 'gewone' film, die je ter verstrooiing opzet, ineens ook zo leerzaam is en verschillende werelden , aan elkaar verbindt. Ik keek naar Trumbo, voornamelijk meegenomen door de acteur die de hoofdrol speelt: Bryan Cranston. Het is de man die de hoofdrol heeft in Breaking Bad, een langlopende serie, waar ik toch na heet eerste seizoen besloot, niet verder te kijken. Want ik keek alleen om de acteur, niet om de rest van het verhaal. Crystan speelt daar een volkomen maffe man, die aan de oppervlakte normaal lijkt, maar in zijn vrije tijd een drug probeert uit te vinden en door velen belaagd wordt. Hij was ook de agent die undercover, als vadsige zakenman die drugsbende van Escobar oprolde, en nu dus deze film.
Opnieuw belichaamt hij een persoon die laveert tussen een oppervlakte en een diepte: een buitenkant en dat wat hij van binnen is. Hij speelt Dalton Trumbo, die in 1947 een van de beste scenaristen was, voor films op het witte doek in Hollywood. Hij is openlijk communist, kwam op de zwarte lijst en zat daar ook een aantal jaren voor in de gevangenis, tijdens de heksenjacht op communisten in de VS. Daarna wordt hij undercover broodschrijver van B-films, maar schrijft ook twee films die Oscars kregen: Roman Holiday en Spartacus.
Laten dat nu twee films zijn, die in mijn jeugd een grote indruk op me hebben gemaakt en me altijd zijn bijgebleven! In de eerste speelt Audrey Hepburn een prinses die stiekem Rome wil ontdekken en daar een journalist ontmoet: Gregory Peck. en ze gaan wat voor elkaar voelen op die dag. Zo'n lieve , tedere film in de oudste stad van de wereld... De andere gaat over de slaaf Spartacus, die de leider wordt van een slavenopstand. In Trumbo zie je deze verwoed achter de typemachine zitten, broedend op de dialogen. Ik realiseerde me voor het eerst, dat alles natuurlijk ooit verzonnen is: elk woord, elke zin die uitgesproken wordt
Dus ik bekeek Spartacus, geregisseerd door Stanley Kubrick. Een favoriete regisseur van mij en nu dus de ontdekking dat ook Spartacus van hem is! Wat een geweldige dialogen en nu weet ik dat het uit de tenen van Trumbo zelf komt: Jouw held laten zeggen dat trouw zijn aan jezelf en je eigen vrijheid winnen en daarvoor alles over hebben, terwijl je zelf in het geheim dit script hebt geschreven. Wat een sterke film blijft het: ook Peter Jackson die de Lord of the Rings verfilmde, met al die grote gevechtsscenes gemengd met shots van de emotie op gezichten, moet uitgebreid gespiekt hebben bij Spartacus.
Spartacus speelt zich dus af in de Romeinse wereld ten tijde dat Julius Caesar opkomend is en nog net niet beroemd. En dat paste weer precies in de tijd en de wereld van de literaire thrillers van Robert Harris, waarvan ik deel 1 over het leven van Cicero verslonden heb: Imperium. Het is een drieluik, deel 2 heet Lustrum, daar zit ik nu in. Het gaat over de carrière van Cicero, verteld door de ogen van zijn slaaf Tiro, die als secretaris altijd aan zijn zijde was: de man die het steno heeft uitgevonden, zodat er heel veel redevoeringen van Cicero zelf bewaard zijn gebleven.
Die tijd van de Romeinen vind ik even heel aanstekelijk: zozeer dat ik mijn oude Gids voor Gymnasiasten heb opgezocht om te zoeken hoe Cicero er dan uit ziet en Julius Ceasar, die parallel aan Cicero opkomt en hoe zag dat oude Rome eruit? Welnu de film Spartacus heeft dit allemaal gevisualiseerd en hier moet toch ergens het begin zijn, dat ik wel naar het gymnasium wilde... En zo weet je weer een heleboel meer.
