Potverdikke, wat een gedoe. Ik hakte daarvoor wat ijs uit mijn vriesvakje en smeerde mijn hele vinger in met zeep. En dan maar wrikken en wrikken. Om er bijna wanhopig van te worden, aanvankelijk, want het zat muurvast. En de vinger liep al blauwachtig-paars aan. Ah, wel, het is gelukt. Onder de ring bleek mijn huid al spierwit met kloven erin en nu pas, vier uur later, ziet het er weer normaal uit, behoudens wat rode uitslag. De ring draag ik ondertussen om mijn nek. Net als Frodo, de ringdrager. Want ik vind het toch prettig deze nu op mijn lichaam te dragen. En, tijdens het lezen, door mijn vingers te laten gaan en de kleuren te zien veranderen, een feestje.
De wereld is voor mij nu eén groot kleurenfestijn. Al die kleuren groen, de roze en witte bloesems die, losgetrokken door de wind door de luchten waaien. De rododendron heeft al bloemen, witte kaarsen van de kastanjes in het Julianapark in Utrecht gisteren, het deed me denken aan parken in Parijs: April in Paris, just chesttnutblossem. Het gaf de dag iets feestelijks, en dat kwam goed uit, want ik wandelde naar een feestje, van L. die zestig werd.
Zij is de enige internetvriendschap die ik heb, we volgen elkaars blog intens en dat al bijna tien jaar. Ze plakt plaatjes en in haar eigen blog ook foto's. Het was leuk om op dat feestje allerhande mensen in real life te zien, sommigen alweer een stukje ouder, dan de laatste foto, die geplaatst is. Volwassenen veranderen niet zoveel, maar kinderen des te meer. Alles is in beweging, altijd en overal.
Op het gras in het park in de zon schreef ik het tekstje voor de meditatie van vanochtend, ik had de ring nog om en al mediterend maakte ik me nu ook letterlijk los van een knellende band.
Het lichtgroene blad
trilt van leven
en zoekt de zon weer op
onstuitbaar
onweerstaanbaar
worden wij gevoed
het leven van de ziel
groent, vindt licht
het ademt
Uw wil geschiede.
