`Nou, een gezicht dat ze dus al haar leven lang kent', zei ik. ´Helemaal vertrouwd, je hoort helemaal bij haar leven'. Ja, zoiets, dus beaamde R. Vroeger als kind al fietste ze met vriendinnetjes helemaal naar Druten, naar Boldershof, op bezoek. Ja, dat was haar zus. Nu heeft haar zus een toezichthouder. Elk bonnetje moet ze bewaren en een keer per jaar wordt alles door de rechter bekeken.
Haar zus zou het niet uitmaken om in een jutezak te lopen. ´Behalve dat dat prikt´, zei ik, maar R. koopt regelmatig nieuwe kleren voor haar en ze wil ook dat haar kamer er gezellig uitziet. En ze gaan weleens naar een pretpark of zo. Haar zus woont nu in de buurt, eerst helemaal ver weg in Geldermalsen. Nu kan ze zomaar, heel eventjes langs gaan of iets gaan brengen.
Wat apart toch. Zo kan je leven ook ingekleurd worden. Een oudere zus hebben, die nooit ouder wordt, niet kan praten, alleen dat lichaam wordt ouder. Twee jaar geleden was ze door haar heup gegaan en toen vond haar zus het héél eng om weer de eerste pasjes te moeten zetten. Ze durfde niks meer. Maar gelukkig, nu gaat het weer. En ze lijkt toch altijd wel te genieten van kleine dingen....
Ik dacht aan Anneke. Mijn buurmeisje van heel vroeger. Ze leefde in een verhoogde box voor het raam. Ze had kort donker haar en hele grote bruine ogen. Vanaf ons terras keken we elkaar aan. Ze gaf me regelmatig een trage glimlach. Daar leek het tenminste op. Ik vroeg me altijd af of ze me wel écht zag. Of dat ik de enige was, die haar door de jaren heen groter zag worden en haar uit die box zag groeien.
De dag dat ze opgehaald werd, ze ging naar De Winkelsteegh, haar ouders konden haar niet meer tillen en dus niet meer verzorgen, was hartverscheurend. Ik geloof dat het voor het eerst was, dat ik twee volwassenen tegelijk zag huilen. Zoals Anneke kun je dus ook leven, dacht ik als kind. En dat denk ik nu nog steeds. Leven... is leven...
