Ik plukte een bosje korenbloemen en margrieten uit de berm langs de kant van de weg. Dat is pure vreugde. Een oude handeling van vroeger: in verrukking raken van dat intense blauw van die korenbloem en dan door het hoge gras stappen en een boeketje plukken. Het doet me denken aan de zomerbloemen in de franse alpenweide in een liefelijk dal. En daar hoorde dan een liedje bij van Paul Simon: Come on take me to the Mardigrass, where the people sing and play...
Ik fietste naar P., maar die bleek met de auto naar mij, misverstandje, dus onderwijl dat zij weer naar huis reed, gaf T. me een rondleiding in hun veranderde huis. Ik had de nieuwe woonkamer al bewonderd, nieuwe banken, nieuwe gordijnen, de muren lichtgrijs-bruin gesaust. Ach... ik herinner me nog zo goed, dat daar de box stond en dan daarnaast de bank en dat ik dan in die box keek en me verwonderde dat M. daar zo rustig met open ogen lag rond te kijken, terwijl enige jaren daarvoor, toen E. een baby was, ik altijd druk doende was met onder de eettafel kiekeboe te spelen, toen ze net kon kruipen, en ze nog voor die tijd je ook altijd uitdaagde om met een speeltje geluid te maken, het te verplaatsen in de box. Hoe zonder woorden een baby je kan zetten tot dolkomische handelingen of met grote ogen zegt: op de plaats rust: ik kijk alleen maar naar jou en dat is mij genoeg.
Boven werd ik helemaal door een soort van nostalgie bevangen. Het allerkleinste kamertje, dat ik daarna toch ook al als werkkamer van T. had gezien, stond nu vol met rommel en er stond een kast in. Het was ineens zo'n klein kamertje! En dat was ooit de babykamer, aan de ene kant het wiegje en aan de andere kant de commode en precies daar in het midden zette ik dan elke week het plastic badje op poten neer en deed de baby's in bad, wiegen in het water en hoogstens een klein bad-eendje dat mee dobberde.
O ja, vroeg T. Ik deed dat altijd op de badkamer, nee nooit in deze kamer. Ja later, toen ze peutertjes waren, toen liet ik het bad tot een kwart vollopen met water, en toen speelde dat badgebeuren zich voor mij ook af in de badkamer, zei ik tegen T., maar daarvoor niet.
En zo worden baby's heel groot, E. is al 26 jaar. En zo verandert een huis en getuigt een kleine muur met handgeschreven kreten van M en haar vriendinnetjes, dat wat nu weer werkkamer van P. is, dat dit ooit haar tienerkamer was. Verf daar maar overheen! had M. al geroepen. Maar T. zei, dat het toch ook leuk was om het even zo te bewaren. En straks, als het er over rien jaar nog zit, dan vindt M. het wellicht weer leuk, om haar eigen hartenkreten te zien.
De tijd verglijdt... kinderen, huizen, jijzelf het wordt ouder en ouder. Maar nu in het gras tussen de madeliefjes dit blogje typen, geeft me, net als dat boeketje korenbloemen en margrieten het gevoel , dat sommige simpele genoegens voor altijd dezelfde blijven.
