maandag 8 mei 2017

Vrouw in wildernis

Fascinerend boek gelezen, gekregen van W. die in Nieuw Zeeland woont. Woman in the Wilderness, een verslag van de Nederlandse Miriam, die nu met de achternaam Lancewood heet, omdat ze getrouwd is met Peter die een Nieuw Zeelander is. Het boek beslaat zes jaar, waarin beide leven in de natuur van Nieuw Zeeland. Al wat ze hebben zit in twee rugzakken,. Die van haar weegt 25 kilo, die van hem 15 kilo. Peter is namelijk 30 jaar ouder dan zij en zo houden ze gelijke pas.

Ze leven meestal in een klein  tentje, bakken een keer per week een rond brood, een grote luxe en alles op houtvuur, dus, ze legt dan smeulende kooltjes op de deksel, zodat er een soort van oventje ontstaat. Verder veel rijst en bonen en het noodzakelijke vlees, dat Miriam eerst met pijl en boog, maar later met een geweer bij elkaar schiet. Possums, hazen, fazanten, soms een varken, heel zelden een hert. In die zes jaar wonen ze ook periodes in hutten die vrienden aan hen uitlenen en  maken dan een moestuin. Er zijn momenten van levensgevaar. Meegenomen worden in de stroom van een rivier, in de bergen geen kant op kunnen met bliksem en zware regen, maar je weet dat ze het gered hebben, anders was het boek er niet.

De grootste cliffhanger vind ik toch, hoe het nu verder met ze zal gaan. Miriam heeft al haar vaardigheden om te kunnen overleven in de wildernis van Peter geleerd, en leert gedurende het boek als het ware elke dag weer bij. Ze besluiten 3000 kilometer te wandelen van Cape Reinga, de noordelijkste punt van Nieuw Zeeland, tot , helemaal naar het Zuiden. Peter blijkt elke dag pijnstillers in te nemen, om het te kunnen volbrengen. Zijn krachten nemen dus al af...

Onderwijl zag ik hen in een aflevering van Floortje Dessings programma  Floortje naar het einde van de wereld. Miriam blaakt van energie, je kunt je erg goed voorstellen dat het haar lichamelijk niet veel kost, om zo te leven. Peter is kort in beeld en zegt ook daar, dat hij Miriam vrij wil laten, dat ze niet elkaars bezit zijn... In het boek meldt hij ergens zich voor te kunnen stellen om de laatste jaren van zijn leven in een hut te wonen, met een mooi uitzicht, midden in de natuur, natuurlijk. Maar waar is Miriam dan?

Miriam houdt zich wel bezig met het gegeven dat zij nu geheel van Peter afhankelijk is, dat zij aan hem haar gevoel van veiligheid ontleent, dat ze in een soort van cocon en symbiose leven. Op het einde van het boek, zes jaar later, constateren ze beide, dat het anders is geworden Miriam kent nu wel haar eigen vrijheid. Ze heeft ervaren  ook alleen te kunnen wortelen en te leven...

Het boek bevat natuurlijk prachtige natuurbeschrijvingen. Freedom is for free is haar lijfspreuk en zingt ze in de liedjes die ze componeert. Ja, dat is waar... Maar toch.  Wat is de werkelijke vrijheid? Ergens hou ik ook het gevoel, dat hun leven een langgerekte vakantie is. Juist als er straks een grens komt aan het fysieke kunnen van een van beide... dan zal pas blijken of de gezamenlijk gewonnen vrijheid standhoudt, ofwel zich omzet naar innerlijke vrijheid, die overal te beleven is en niet afhankelijk is van de vrije natuur.