Gisterennacht in de herhaling van DWDD zaten daar de twee regisseurs Johan Nijenhuis en Dick Maas. De eerste naam was me net die avond opgevallen want ik was met Nichtje en Zusje naar de film Foeksia geweest, na een heerlijke dag wandelen en zonnen in het zand van de Loonse en Drunense duinen, midden in Brabant.
Foeksia is een heerlijke echt ouderwetse kinderfilm over een miniheksje dat uit een ei komt. Over de tovenaar die ineens vader wordt, het dappere mensenjongetje Tommie met wie ze bevriend raakt en van wie ze gescheiden wordt, want alle mensen zijn kwade wezens, en hoe hij toch het bos ingaat om de heksen te waarschuwen, dat zijn oom de volgend dag het bos komt omhakken ten bate van een snelweg. Er wordt in gezongen en goed geacteerd door Annet Malherbe, die ik niet herkende als moerasheks en Porgy Franssen als tovenaar. Het gaat over grote mensen dingen en kinderdingen ineen. Daarom keek ik op de aftiteling wie de regisseur was.
Daar zat hij dan in DWDD: een man met dromerige ogen, en bij hem waren de alarmklokken gaan rinkelen, toen hij de poster zag van de nieuwe film van Dick Maas, die Sint heet. Levensgroot zal die overal in de stad verschijnen: een dreigende Sint, een horrorfiguur op een paard met een zwart monsterachtig gezicht. Hij had het over de kinderwereld die tot een jaar of zeven omringt zou moeten worden door betrouwbaarheid, hoe Sinterklaas daar een rol in speelt, hoe deze afbeelding van Sint niet in het straatbeeld moest mogen verschijnen.
Donderdag beslist de reclamecommissie erover. Niemand in de studio gaf hem gelijk. Dick Maas vond dat je dat kinderen maar moet kunnen uitleggen. Ik zag een man met een cynisme omtrent Sinterklaas tegenover een man die zich nog zo makkelijk in het kinderhart kan inleven en zich verplaatst, wat op de hoogte van kinderen zo'n poster teweeg kan brengen. Ik herinner me zelf levendig, hoe ánders je met kinderen door een winkelstraat loopt. Ineens was de straat vol leuke dingen waar je op kon voor een paar centjes, kleur en fleur en grappige dingen om bij stil te staan.
Natuurlijk kun je kinderen van alles uitleggen. Misschien zal blijken dat het kinderbrein die poster gewoon overslaat en negeert in het kinderbewustzijn omdat de kleuren te donker en te dreigend zijn. Natuurlijk hoef je niet bangelijk, patroniserend met 'de kinderziel' om te gaan. Maar hij gunde kinderen als het effe kan, liever ballonnen dan monsters, en geen Sint met een enge monsterachtigheid in de tijd dat Sinterklaas voor wie in hem geloven, op de daken de schoenen vult met lekkere dingen.
Zijn kinderfilm toont dat hij grote mensen thema's als vriendschap & trouw, vader-dochterrelatie, pestende kinderen in de klas, niet schuwt. Maar de verpakking, daar gaat het om. Waarom mag je de wereld niet zo lang mogelijk presenteren, als een cadeautje dat je telkens weer uitpakt?
Foeksia is een heerlijke echt ouderwetse kinderfilm over een miniheksje dat uit een ei komt. Over de tovenaar die ineens vader wordt, het dappere mensenjongetje Tommie met wie ze bevriend raakt en van wie ze gescheiden wordt, want alle mensen zijn kwade wezens, en hoe hij toch het bos ingaat om de heksen te waarschuwen, dat zijn oom de volgend dag het bos komt omhakken ten bate van een snelweg. Er wordt in gezongen en goed geacteerd door Annet Malherbe, die ik niet herkende als moerasheks en Porgy Franssen als tovenaar. Het gaat over grote mensen dingen en kinderdingen ineen. Daarom keek ik op de aftiteling wie de regisseur was.
Daar zat hij dan in DWDD: een man met dromerige ogen, en bij hem waren de alarmklokken gaan rinkelen, toen hij de poster zag van de nieuwe film van Dick Maas, die Sint heet. Levensgroot zal die overal in de stad verschijnen: een dreigende Sint, een horrorfiguur op een paard met een zwart monsterachtig gezicht. Hij had het over de kinderwereld die tot een jaar of zeven omringt zou moeten worden door betrouwbaarheid, hoe Sinterklaas daar een rol in speelt, hoe deze afbeelding van Sint niet in het straatbeeld moest mogen verschijnen.
Donderdag beslist de reclamecommissie erover. Niemand in de studio gaf hem gelijk. Dick Maas vond dat je dat kinderen maar moet kunnen uitleggen. Ik zag een man met een cynisme omtrent Sinterklaas tegenover een man die zich nog zo makkelijk in het kinderhart kan inleven en zich verplaatst, wat op de hoogte van kinderen zo'n poster teweeg kan brengen. Ik herinner me zelf levendig, hoe ánders je met kinderen door een winkelstraat loopt. Ineens was de straat vol leuke dingen waar je op kon voor een paar centjes, kleur en fleur en grappige dingen om bij stil te staan.
Natuurlijk kun je kinderen van alles uitleggen. Misschien zal blijken dat het kinderbrein die poster gewoon overslaat en negeert in het kinderbewustzijn omdat de kleuren te donker en te dreigend zijn. Natuurlijk hoef je niet bangelijk, patroniserend met 'de kinderziel' om te gaan. Maar hij gunde kinderen als het effe kan, liever ballonnen dan monsters, en geen Sint met een enge monsterachtigheid in de tijd dat Sinterklaas voor wie in hem geloven, op de daken de schoenen vult met lekkere dingen.
Zijn kinderfilm toont dat hij grote mensen thema's als vriendschap & trouw, vader-dochterrelatie, pestende kinderen in de klas, niet schuwt. Maar de verpakking, daar gaat het om. Waarom mag je de wereld niet zo lang mogelijk presenteren, als een cadeautje dat je telkens weer uitpakt?
