En toen was ze weer weg... en heb ik toch een beetje de tranen in de ogen. Zó zit je nog tegenover elkaar aan tafel en zó weet je dat daar weer drie jaar of zo tussen zal zitten. Vriendin W. en zoontje L. heb ik net op de bus gezet en uitgezwaaid. Die laatste hand 'live', omhoog uit die bus die uitsteekt boven de kruinen van de zittende gezichten... dág, dag hoor, tot de volgend keer.
Wat is het leven toch een vreemd weefsel van herinneringen, banden ooit gesmeed, levens van elkaar die je niet meer dagelijks meemaakt, iets wat daaronder niet verandert in je, in de ander, iets dat essentie heet en waar je zomaar weer intunet als je elkaar weer ziet. En dan is het er weer: associatief pratend van het een naar het ander.
Over boeken, over vertalen van boeken, misschien wat gedichten van Ankie Peyers, opperde ze vanochtend, uit de bundel Binnenland, die ik haar mee gaf omdat ik die dubbel had. Een Nederlands gedicht in het Engels, niet om het resultaat maar om de tijd stil te zetten, zoals in het boek van Joke Hermsen. Doen!, doen! riep ik, want het is een leuk idee om haar daar te visualiseren, met een kopje thee op haar balkon met het grootse uitzicht op Lake Tekapo, mijmerend op een paar woorden.
Met zoontje L. het vlot dat losdreef in de waterpartij achter mijn huis, naar de kant getrokken, held als ik ben uiteindelijk met de voeten in het water, maar L. had al zeer ondernemend geprobeerd een pier van zand te bouwen door het water naar het vlot en W. haalde een grote tak uit het plantsoen om het te laten gelukken. Uiteindelijk stapten we gedrieën gearmd weer naar mijn achterdeur en we zongen We are the champions... of the world!
De wereld is zo groot en zo klein tegelijk, weet ik dan weer bij het afscheid. Groot, want Nieuw Zeeland is écht de andere kant van de wereld en daar speelt zich haar leven af, waar je maar een glimpje van ziet. Mijn stad is haar verleden, de Nederlandse taal is niet eens meer de taal waarin ze met zichzelf spreekt. Klein, omdat de bewegingen van het hart bekend en dierbaar zijn en blijven, omdat in haar een deel van mijn verleden leeft. Vrienden: ze zijn de behoeders en bewaarders van delen van je eigen ik, W. gaat mee, zonder er te zijn, ja, zo gaat het leven voort, ja, zo zal het zijn.
Wat is het leven toch een vreemd weefsel van herinneringen, banden ooit gesmeed, levens van elkaar die je niet meer dagelijks meemaakt, iets wat daaronder niet verandert in je, in de ander, iets dat essentie heet en waar je zomaar weer intunet als je elkaar weer ziet. En dan is het er weer: associatief pratend van het een naar het ander.
Over boeken, over vertalen van boeken, misschien wat gedichten van Ankie Peyers, opperde ze vanochtend, uit de bundel Binnenland, die ik haar mee gaf omdat ik die dubbel had. Een Nederlands gedicht in het Engels, niet om het resultaat maar om de tijd stil te zetten, zoals in het boek van Joke Hermsen. Doen!, doen! riep ik, want het is een leuk idee om haar daar te visualiseren, met een kopje thee op haar balkon met het grootse uitzicht op Lake Tekapo, mijmerend op een paar woorden.
Met zoontje L. het vlot dat losdreef in de waterpartij achter mijn huis, naar de kant getrokken, held als ik ben uiteindelijk met de voeten in het water, maar L. had al zeer ondernemend geprobeerd een pier van zand te bouwen door het water naar het vlot en W. haalde een grote tak uit het plantsoen om het te laten gelukken. Uiteindelijk stapten we gedrieën gearmd weer naar mijn achterdeur en we zongen We are the champions... of the world!
De wereld is zo groot en zo klein tegelijk, weet ik dan weer bij het afscheid. Groot, want Nieuw Zeeland is écht de andere kant van de wereld en daar speelt zich haar leven af, waar je maar een glimpje van ziet. Mijn stad is haar verleden, de Nederlandse taal is niet eens meer de taal waarin ze met zichzelf spreekt. Klein, omdat de bewegingen van het hart bekend en dierbaar zijn en blijven, omdat in haar een deel van mijn verleden leeft. Vrienden: ze zijn de behoeders en bewaarders van delen van je eigen ik, W. gaat mee, zonder er te zijn, ja, zo gaat het leven voort, ja, zo zal het zijn.
