Dat is toch wel opmerkelijk. Zou je nou in alles wat je doet jezelf verraden? Ofwel is in alles wat je ziet en maakt ook altijd je eigen thema verweven? Vanochtend had ik weer schilderles. We mochten met acrylverf aan de gang, wit, zwart en één kleur. Omdat zwart op was mocht je die zelf mengen met blauw en bruin. Ik koos als extra kleur, rood: lekker knallen! Maar die kleur heb ik uiteindelijk nauwelijks gebruikt.Het stil leventje dat ik opzette bestond uit een witte ronde kom met een bordje daaronder, een takje met lampionnetjes die al verbruind waren daar boven op en een gekreukeld herfstblad ervoor. Eerst maar eens de achtergrond met veel water, en dan de contouren van het herfstblad op de voorgrond en daarna de donkere randen van dat witte schaaltje. 'Goed opgezet, goed begin', zei B. de leraar. Ik vind het een heerlijk ontspannen en ook opwindende bezigheid: langzamerhand dat vel vullen. 'Je zóu de schaduw nog iets meer kunnen neerzetten', zei hij, uit de verte zie je het nauwelijks.
Maar nu de na bespreking. B. begon uitzichzelf over stilte. Over de grens wanneer je wel wat wil zeggen en wanneer niet. Dat schilderen daar in wezen over gaat. Hoe ik die grenzen had opgezocht. Heel mooi, zei hij en sommige cursisten beaamden het: subtiel, fijnzinnig, vielen er als woorden. Ik vind het erg, erg merkwaardig. Dat zoiets blijkt in twee uurtjes verven. Dat zo'n simpele afbeelding zoveel over jezelf zegt.
Waar haalt hij dat woord stilte nou vandaan? Ik weet het niet. Maar het is wel lekker om te doen. Ik denk er over om mijn voorkamertje in te richten om te schilderen. Dat je lekker alles kan laten staan en zomaar wat kan gaan kliederen. Dan is mijn huis wel lekker multifunctioneel: een kappeletje , een atelier, een breed bed om languit dvd's te bekijken. Een studeerraam met uitzicht op een plantsoen. Menslief wat wil ik dan nog meer?
