Tijdens de maandagochtend-meditatie las ik voor uit eigen werk. Achteraf zei men bij de kapstok, waar we onze schoenen weer aantrokken: Wat een mooie tekst was dat... Waar komt die vandaan?... Ik ben er helemaal stil van. Nou ja, zelf geschreven dus, omdat ik dat doe voor de meditatie bij de Clarissen. Het was een moment waarin ineens bij me binnen kwam, dat jarenlang mee doen aan die meditatie, dus toch ook iets óplevert: ik zou dit soort dingen nooit verzinnen, als ik niet in een kader daartoe gezet word.Ook realiseerde ik me heel sterk, dat zo'n tekst als het ware ter plekke: wordt. Elk woord, uitgeproken, bij deze paar mensen, ze groeiden aan lading, elk woord werd geproefd en daalde neer. Dat is een heel wonderlijke ervaring. Het is wat in de taalfilosofie door Austen ontdekt is: How to do things with words. Hoe je met woorden ter plekke iets máákt. En dan nu die woorden, maar:
Zegewens omtrent de stilte
Moge je de stilte gewaar worden
Als een ruimte binnen in je
Waar je je geborgen weet,
Je gedragen voelt
En je ademhaling rustig is.
Moge de stilte je tegemoet komen
In het ruizen van de zee
Het zacht geritsel van een blad in de wind
In een stem in je hart
Die zonder woorden tot je spreekt.
Moge je de stilte ervaren
Als een weldaad om je heen
Dat de God die met ons mee trekt
Je tot leven wekt
In de stilte
