Deze week vallen alle activiteiten die ik elke maand heb in kloosters toevallig allemaal in deze ene week. Dus: maandag, dinsdag, woensdag en ook weer vanmiddag en vanavond besteed ik een gedeelte van de dag in het klooster. 'Je kunt net zo goed hier je bedje spreiden', zei zuster M. tegen mij. Ja, dat is raar, ja, zo was het gedurende twee jaar: dat ik ook een bedje gespreid had in een klooster.Het is niet anders: het voelt daar ook wel een beetje als mijn 'habitat'. Alleen: ik leef er niet en zal dat vooralsnog ook niet gaan doen. In de kloosters, daar leven ook maar gewone mensen met een diversiteit aan gevoelen en menselijke wijzen van permanent blijven zoeken naar wat je zelf voelt en wilt, zo bleek me ook weer deze week.
Naar aanleiding van het Testament van Clara, waar Clara van Assisi de kerk, de paus, heer kardinaal, aanspreekt met een groot zelfbewustzijn dat God zélf haar leefwijze van armoede en eenvoud verwekt heeft in moeder de kerk, was de vraag: wat zou jij in een kattebelletje aan de Paus en consorten willen melden?
Bij mij gaat de deur dan meteen op slot. Geen enkele behoefte om er ook maar een enkele gedachte aan te wijden. Dat gold voor meerderen aan tafel. Heftig en fel werden met name de leken. De zusters waren aardig verdeeld. De alleroudste heeft nog wel herinneringen dat 'goede' bisschoppen in het klooster kwamen en er warme banden waren. Die kon ook rustig een mild briefje schrijven. De jongste zuster die wegens haar leeftijd ook geen pijn heeft gehad van het instituut kerk, kon gewoon oprecht hopen dat er een frisse wind zou kunnen komen aanwaaien.
De zuster naast wie ik zat zei geen briefje te kunnen schrijven, want die hele kerk stond zover van haar af en had helemaal niks met haar leef wijze te maken, al wist ze wel dat de zusters als orde wel gezien werden als deel van die katholieke kerk. Terwijl anderen in het rondje fulmineerden, had ze natuurlijk gezien dat ik niets had opgeschreven.
'Nee, jij hebt er ook helemaal niets mee, hé?' fluisterde ze. Dat klopt. Maar door zo'n opmerking van haar, realiseer ik me wel dat ik heel veel heb met hun: die zusters in het klooster die ik zonder pretentie in eenvoud en veel stilte en met groot respect voor elkaar, hun leven zie leven. Niet dat ik daar volledig bij kan horen. nee hoor, dat niet. Elke dag éven aanwippen, dat zou best wel leuk zijn. Zoals bij een aardige buurvrouw. Zoiets.
