Gisterenavond heb ik weer meditatie in de kapel van de Clarissen gegeven en in deze achstse cyclus alweer, draait het om de Psalmen. De Psalmen zijn in eeuwen en eeuwen onstaan en dragen zodoende alle menselijke emoties, al het wikken en wegen in zich. Geen wonder dat ze dagelijks in alle kloosters gebeden worden. Tegelijk is het gevolg dat men werkelijk alle kanten op kan gaan met een Psalm: zo is de strenge straffende God vaak benadrukt in inktzwarte protestantse kringen.We willen alleen een thema uit zo'n Psalm halen. De vorige was logischerwijs Psalm 1 en daaruit kwam een meditatie die ging over het zijn als een boom: stevig geworteld in de aarde en gevoed door levend water. Dus nu was Psalm 2 aan de beurt. Die begint met een vraag en het is 1 van de 5 van de 150 psalmen die begint met een vraag. Ik zei:
Het is een vraag die wij maar al te goed kunnen herkennen. De vraag naar het Waarom van de onrust in de wereld. Waarom is er oproer, zinloze strijd, rumoer. Waarom zijn de heersers van de wereld zoveel bezig met mooidoenerij en macht?
Het is een vraag die we ook aan onszelf kunnen stellen: Waarom laat ik me meesleuren in alle bewegingen van de buitenwereld? Waarom is er onrust in me? Waarom wil ik zoveel? Waarom loop ik soms aan mezelf voorbij?
In de Psalm komt er gaandeweg ook een antwoord: Het zou je goed kunnen doen om de weg naar binnen te gaan. Op zoek naar je eigen kern. Ga terug naar je oorsprong: Je bent tot leven gewekt. Je wordt elke dag opnieuw gewekt door de Levende. Dáár bij komen, dat geeft VREUGDE. Kus het leven wakker en dan wordt jij door het leven wakker gekust. Dat maakt gelukkig.
En zo eindigt deze Psalm ook: Gelukkig die een toevlucht vinden bij hem, die schuilen in het hart van het Leven zelf.
Zuster Clara las daarna wat gedeelten uit de Psalm voor. Eigenlijk maar 4 versregels, maar soms herhalend, uit de verschillende bijbelvertalingen:
Waarom zijn de volken oproerig
gaan zinloos de natiën aan?
Waartoe leidt het woeden van de volken
het rumoer van de naties? Tot niks.
Het besluit van de Levende wil ik bekend maken
Hij sprak tot mij:
Je bent mijn zoon
Ik heb je vandaag verwekt,
heden riep ik je tot leven.
Gelukkig die een toevlucht vinden bij hem,
Gelukkig wie schuilen bij hem.
Daarna gingen we, een groep van 19 mensen de stilte in. Bij het koffiedrinken werd uitgewisseld, dat het toch wel bijzonder is om zolang, ongeveer 25 minuten samen stil te zijn. Dat je gedragen wordt in die stilte. Na de stilte sprak zuster Clara nog een zegewens uit, die ik aan de oever van de rivier ineens opkrabbelde:
Moge je de weg naar binnen
Vinden en volgen
Naar het hart van je eigen oorsprong
Naar de bron van het leven
Die jou tot leven wekt.
Dat VREUGDE in je ontspringen mag
Licht in je eigen hart
Warmte in je gezicht
Koestering
Zoals broeder Zon
Elke keer weer
Een nieuwe dag verlicht.
Ze vonden het mooi. Altijd leuk om te horen.
