Een heerlijke levenlustige film gezien: Tous le Soleils geschreven en geregisseerd door Philippe Claudel. Als schrijver van o.a. Grijze Zielen en Het verslag van Brodeck was ik al voor hem gevallen en ook zijn film I l y a un long temps que je t'aime is ontroerend. Met Tous les Soleils gaat hij op een andere toer: de komedie, de tragi-komedie en hij wilde iets maken wat een goed gevoel geeft, zegt hij in de Extra's van de dvd. Hij snapt niet waarom men zo negatief kan doen over het feel-good genre.In deze film spelen twee Italianen de hoofdrol: twee broers, de ene is een beetje gekke anarchistische kunstenaar, die altijd in badjas loopt en pas het huis uit wil komen als Berlusconi niet meer aan de macht is. De andere is een weduwnaar, al 15 jaar met een dochter van dezelfde leeftijd. Hij is muziekleraar oude barokmuziek. Ze wonen met zijn drieën in een huis in Strassbourg , de meest internationale stad van Europa volgens Claudel.
Hij lijkt heel goed in zijn vel te zitten, hij danst voor zijn studenten de Tarantella op tafel en hij doet mee aan een project dat heet: woorden verbinden, waar hij voorleest aan doodzieke mensen.Hij leest voor aan een Chinees meisje (die komen altijd voor bij Claudel) en aan een oudere vrouw die sterft en afscheid van hem neemt buiten het ziekenhuis: ik ga nu op reis... zegt ze. Op de begrafenis ontmoet hij haar dochter en hij raakt van haar in de war. Ondertussen wordt zijn dochter voor het eerst verliefd en hij begrijpt daar niks van, voor hem is ze nog een kind. Om het kort te houden: zoveel verwarring in ene keer en dan blijkt dat hij de tijd stil heeft gezet na de dood van zijn vrouw: nog steeds leeft hij met haar in zijn herinnering en hij durft het nieuwe niet aan.
Het eindigt allemaal goed. Het mooie aan de film is de muziek, die in Claudels woorden, 'een eigen personage is', in de film. Eerst was er de muziek en daaruit vloeide het verhaal. Die muziek is o.a. de Tarantella van L'Arpreggiata waar een ritmische, pulserende kracht in zit: zo vol levenslust! Er zit een muziek-cd bij de dvd ingesloten. L'Arpreggiata blijkt, al googlend, een muziekgroep o.l.v Christanne Pluhar die met oude instrumenten en zang verschillende muziekstijlen tot leven brengt. De film eindigt met de hoofdpersoon, al zingend bij een uitvoering in een kerkje, waar allen van wie hij houdt aanwezig zijn. Heel mooi.
