Ik had woensdagmiddag leesgroep rond de eerste brief van Clara aan Agnes. Het ging over wat het 'loflied op de armoede' wordt genoemd: 'O, gelukkige armoede, wie haar liefhebben en omhelzen, ontvangen eeuwige rijkdom, O, heilige armoede, wie haar bezit en liefheeft, geeft God het rijk der hemelen en eeuwige glorie en het zalige leven, O liefdevolle armoede; Jezus zelf heeft die omarmd...'De middag cirkelt dan rondom de vraag wat die armoede dan inhoudt. Zuster M. wilde wel graag kwijt dat dit voor gasten toch meestal het onbegrijpelijkste struikelblok is. Wie kan de armoede nou gaan loven, denk aan al die uitgehongerde kinderen, het gebrek, de ziekten door armoedige, onhygiënische omstandigheden. Dat heeft niks prijzenswaardig. Ook al koos zij er voor om aan de kant van de armen te staan.
'Wat is dat dan?' vroeg ik haar, een beetje advocaat van de duivel spelend, 'hóe je ook leeft, hier in het westen, het blijft een paradijs.' Daar kwam ze ook niet uit en ze noemde dat 'heilige onrust' in zichzelf. Voor de overigen aan tafel was zonneklaar duidelijk dat de armoede waar Clara over spreekt iets met een geestelijke gesteldheid te maken heeft: met kunnen loslaten, zachtmoedigheid, geduld. Niet je wil ergens opleggen, maar zoeken naar lege ruimte waar dingen kunnen ontstaan en vrij kunnen ademen.
Dus woensdagmiddag was ik niet in het wijkcentrum. Gisteravond vertelde het vaste clubje, dat het DRUK was geweest! O, wat zal Mirjam blij zijn, als ze dit hoort, hadden ze al tegen elkaar gezegd. Er was voor het eerst gebiljart door drie mensen. Er werd gelegpuzzeld, die moest naar het andere zaaltje, want die ligt anders op het biljart. En er waren zomaar mensen binnen gekomen en hadden aan een tafel gezeten en zitten kletsen met elkaar. Toen zij, de sjoelers, het vaste clubje klaar was, waren al die anderen nog gebleven.
O, wat was ik blij! Ik kraaide bijna van plezier. Zou dat schelen, al die gekleurde papiertjes op de ramen met vlindertjes erop en aankondigingen van: biljarten- boekenruilen -puzzelen? Ik liet me nog net niet ontvallen dat dit wel een leuk verjaarscadeautje was, want dan was bekend geworden dat ik jarig was. Zoiets is het dus voor mij, die armoede: ik wil niks hebben maar ervaar het als een gigantische rijkdom als de lege ruimte in het wijkcentrum gevuld wordt met mensen die het zomaar gezellig hebben met elkaar.
