Raar. Sta je ineens weer bij dat kanaal, waar ik in geen 15 jaar meer bent geweest. Wat is het klein, veel kleiner dan in mijn herinnering! Die ervaring leek me voorbehouden bij plekken uit je jeugd. Je oude speelplek, de kleuterschool, het klimrek. Dan klopt het ook, want je bent zelf groter geworden. Dat was nu niet het geval. Ik was hier voor het eerst pakweg op de helft van mijn leven, tot nu toe.Ik herinner me... de straat naar het huis van haar ouders. Waar ik de eerste keer zou worden voorgesteld. Die straat leek lang en de angst groeide bij elke stap. Nog nooit en ook nooit meer zo meegemaakt: angst voor een ontmoeting: bijna rechtsomkeert willen. Maar dat kon niet. Misschien nam ik haar angst over. Haar vader was de belangrijkste geweest in de Gereformeerde Kerken. Een soort Paus ben je dan, bij de Roomsen. Het was oké. Ik was toch niet die oudere vrouw die hun dochter verleid had, ik viel mee. Hij heeft het mogelijk gemaakt dat homo's dominee konden worden, solidair met zijn kinderen, een zoon was ook zó, want de liefde gaat voor de moraal. Dat klinkt simpel, maar vraagt strijd en incasseringsvermogen.
Bij zijn afscheid van zijn werkend leven, veel kerkmensen uit alle geledingen, was ik er ook. Geen restrictie, de hele familie was uitgenodigd en ik hoorde daar toen bij. Sommigen dachten dat ik hoorde bij haar jongste broer en niemand week uit, wanneer ik vertelde wie ik wel was. Dat zijn de herinneringen die horen bij dat Kanaal: daar waaiden we uit, even weg uit dat ouderlijk huis.
Jaren ervoor stond ik aan de andere kant van dat kanaal, bij Hengelo. Toen was het met een vriend en daar waren thuis weer heel andersoortige spanningen. Nee, ik heb er nooit met hem langs gelopen. Maar dat dit kanaal zulk soort verschillende herinneringen met elkaar verbindt: het is een dieptelood geworden naar delen van mijn verleden.
