Omweg als doorgang

Dat heel korte moment dat de zon fel scheen en het windstil was, strekte ik me languit op het zand van het Waalstrand aan de rand van mijn stad. Ogen dicht. Ik hoorde het tuffen van de boten en meteen, zonder omwegen, was ik in Venetië, aan de lagune. Ik hoorde de vaporetto's op en neer komen en zag de grote cruiseboten, als een witte drijvende flat voorbij varen. Ik rook de zoete ziltheid van het water en voelde de stille steegjes als een labyrint van mogelijkheden zich aan me ontvouwen.

Zo vreemd is de werking van je geest, zo snel en makkelijk kan het toegang geven tot een van de vele werkelijkheden in je. In de bus naar de stad zat zuster C. in burgerkleding. Ze was wezen winkelen en zij ging naar het klooster, dus. Ze dacht even dat ik er ook naar onderweg was, de leesgroep, maar die is morgen. In dat korte ritje van ongeveer een kwartier opende ze even het kloosterleven voor me. De andere zuster C, vierde vandaag haar 58 jaar zuster-zijn. Morgen komt er een broeder bij de leesgroep, een Franciscaan die vliegenier is geweest in Nieuw-Guinea en ze gaf me meteen de gebruiksaanwijzing erbij: Aardige vent, maar hij blijft maar praten. Handig om te weten, ik moet hem dus kort houden.

O ja, zo is het dacht ik. Als je dan kloosterling bent dan heb je al die feestjes en jubilea elke keer weer mee te vieren en wel zo meteen, tijdens de recreatie, het samen koffie en thee drinken, elke middag vanaf 15.15. Het middageten is van 12.30 tot 13.00. Dus zuster C. kon nét 2 uur weg om te winkelen en nu snelde ze naar binnen om haar habijt weer aan te trekken en present te zijn in de huiskamer. Tot Vrijdag! wapperde ze met haar handen. Want dan is er weer meditatie en zal ik de kapel alleen daarvoor klaarzetten. Koorbanken naar achter schuiven en alle meditatiebankjes naar voren.

Het schaaltje voor de 'vrijwillige bijdrage' op een tafeltje bij de uitgang van de kapel: dat levert meer op dan het neerzetten  bij het koffie en theedrinken, want de meesten die gaan tegenwoordig meteen weg. Zou ik ook doen als ik meditatie-ganger was. Waarom nog dat kletsen achteraf? Al is het leuk om dan de complimenten in ontvangst te nemen, maar voordat je het weet wordt dat een gewoonte en voelen mensen zich verplicht om iets dergelijks te zeggen, ook al ze het die keer wellicht maar matigjes vinden.

Ach... ondertussen hou ik me bezig met een eventuele verre reisbestemming voor deze zomer. Drie reisboeken van China liggen hier naast me bij de muis van de computer van de bieb. Wellicht wordt het zo'n exercitie als naar New York. Je geest ten volle laten reizen en je lichaam gewoon in je eigen buurt laten zijn. Op zo'n Waalstrandje, bijvoorbeeld. De omweg als doorgang naar de weg van het leven van de geest.