Bij het kampvuur op eerste paasdag ging het over een tv-serie die zich in Amerika afspeelde met gewone mensen, een familie en dat daar de hele tijd een geksoortige andere wereld doorheen speelde. Het deed mij denken aan de wereld van de Japanse schrijver Haruki Murikami, waarvan ik hou en toen ik gisteren in de haast door dvd's bladerde in de bieb, dacht ik dat ik het te pakken had.Maar de eerste scène bewees dat ik me vergist had. Want díe moet zo geweldig zijn in die serie: een landschap in de Midwest ofzo, dat eindeloze landschap en dan zou de camera inzoomen op een huis, geloof ik. Maar hier was ik midden in een straat in hartje New York, een auto staat er verkreukeld en met een razend geweld schiet er ineens een blonde vrouw door de vooruit naar buiten. Ik besloot toch verder te kijken.
Uit de auto stapt een man die een willekeurig flatgebouw binnen gaat, daar een een bewoner treft die zijn vuilnis buiten zet, die wordt vervolgens neergeslagen, zijn appartement ingesleept, waarna de belager een apparaatje uit de zak haalt, met aan de ene kant een soort plug met 3 scherpe punten die hij in het gehemelte steekt van het slachtoffer. Het andere end gaat bij hemzelf zijn gehemelte in, zijn gezicht en gestalte veranderd... in die van de dode man op de vloer en vervolgens loopt deze fris en monter weer naar buiten, gaat een donker winkeltje binnen en communiceert in een achterkamertje via een elektrische typemachine met een onbekende.
Aha. Ik zit dus in een soort sci-fi film. Of toch niet? In de volgend scene lopen een slonzige vader met een regenjas en een zoon in een grote supermarkt; de vader is op zoek naar ingrediënten voor een custardpudding. De zoon probeert zo geduldig mogelijk zijn vader uit de supermarkt te krijgen. Geen idee waarin ik beland ben. Ik kijk mee met de ogen van een agente die ter plekke aanwezig was, maar geen onderzoek meer mag plegen, bevel van hogerhand.
Het blijkt om een vader en een zoon te gaan en een blonde vrouw die alle drie lid zijn van een geheime FBI eenheid Fringe geheten. Zoals bij de X-files, dus die in de jaren negentig zo 'n hit was. Ten minste bij mij. Waarschijnlijk door die altijd durende, nooit vervulde erotische spanning tussen agent Scully en die andere. En die rare zaken, want ik hou van rare zaken, tot op zekere hoogte. Van Fringe heb ik drie afleveringen achter elkaar gekeken, het was gisterenavond wel herfst leek het, dus ik had wel zin om van de kou en regen buiten, me weg te laten voeren naar een andersoortige wereld.
Nu zie je dat een dergelijke serie geevolueerd is. In de X-files waren het losse verhalen van vreemde zaken, maar hier bleek in de Extra's sprake van een hele mythologie van Fringe. Het gaat over parallelle werelden, die deze wereld willen overnemen en de oude vader weet hier allang van en heeft zowel zijn zoon en de blonde vrouw al van kindsher getraind om... tja ik denk, om de wereld te gaan redden. Zoals je dus ook bij de Matrix ziet: de wereld zoals wij die kennen is niet de enige en echte, maar er is een mogelijkheid, die bij enkelen heeft postgevat om deze wereld wel echt en helemaal oké te maken.
Daarom vind ik dit soort verhalen interessant. Want datzelfde verhaal wordt tenslotte verteld in die eeuwenoude christelijke traditie: we kunnen op zoek naar een andere wereld, het koninkrijk van de Hemelen, het rijk Gods. Toen speelde het zich af bij een nomaden en herdersvolk, alles nog simpel en dorps en landelijk. Nu speelt zich het af in een technische wereld, waar steeds maar weer nieuwe ontdekkingen en uitvindingen worden gedaan. Waar we sneller kunnen gaan dan we zelf bij kunnen houden. Waar het al heel gewoon is om in parallelle werelden te leven, sinds internet ontelbaar virtuele werelden mogelijk maakt.
Ik denk niet dat ik al die afleveringen van Fringe verder zal gaan bekijken. Het is verder ook een kapstok om elke aflevering weer een spannend, soms horror, soms sci-fi, soms sprookjesachtig iets ter berde te brengen. Die onderliggende verhaallijn van die vader en zoon en die blonde vrouw die tezamen de verlossing moeten brengen en het groeiend bewustzijn van de twee dat zij dat moeten zijn, daar ben ik wel benieuwd naar.
Ach, het zal wel altijd een open einde houden, zoals dat christelijke verhaal ook heeft en in feite ook elk levensverhaal tot de dood erop volgt. Is dat het definitieve einde of niet? Niemand die dat met zekerheid kan zeggen, want niemand is ooit echt terug gekeerd, tenzij in een droom.
