Nu mag je niet klagen over 'ZE': tenslotte is die hele mogelijkheid van het blog, een service, gratis en voor niks. Is het alleen maar mijn volkomen internetdummie-zijn, die mij nu de mogelijkheid van dat bloggen ontneemt? Wellicht. Zo word je toch nog gestraft voor dommigheid.Zou ik kunnen denken als ik een straf-beloningsstructuur in mijn hersenpan had, maar die heb ik niet. De hele computer liep vast op mijn werk. Er kwam een mannetje en die vertelde me dat 'ínternet' zomaar van alles achter de schermen op je computer erbij in voegt, dus door de 'vervuiling''werkte het dan niet meer.
'ZE 'van internet. Wie zijn dat allemaal? Ik kwam erachter, door de titel van mijn blog op internet in te typen, dat er ook zoiets als 'blogloving' bestaat en dan zie je alle beginnetjes van je eigen blog, met al die mooie plaatjes, voor je neus verschijnen. Heeft Iemand dat erop gezet? Hoe werkt dat? Wie zorgt voor welk verkeer in die hersenpan van het Internet? Wie lezen mijn blog allemaal? Stel dat ik NU allemaal heel onaardige dingen zou zeggen over moslims en allemaal woorden zou bezigen die zouden verwijzen naar een aanslag of iets dergelijks die ik zou willen plannen, is er dan Iemand die dit blog van Internet afhaalt?
Welnu. Even iets anders. Ik liep onlangs op een rommelmarkt, ja, dan ben ik wel dol op het onverwachte en ongrijpbare, en vond daar zomaar de dvd van Eva Cassidy sings, terwijl ik hem net naar de bieb terug moest brengen. Nu hoeft dat niet en heb ik haar voor altijd bij me. En franse liedjes van Charles Trenet, een naam die me diverse malen via, ik weet niet meer welke kanalen, ingegeven werd. Een 4-cd box, met liedjes van voor de Tweede Wereldoorlog tot vlak erna. Toon Hermans moet wel door hem beïnvloed zijn.
Het liedje O claire de la lune, bleek van hem. Het eerste liedje waarop ik ooit noten leerde lezen, wat ik nu alweer vergeten ben en dat ik op een blokfluit kon spelen. Toen de wereld nog zo simpel en overzichtelijk was. Maar, ach, als ik naar de heldere maan kijk in den avond en er alleen de maan en ik zijn, dan ben ik 'ZE 'alweer allang vergeten. ZE: is eigenlijk alles wat aanwezig lijkt en jou mee lijkt te bepalen, maar niks anders is dan twee letters, die weer verdwijnen en je zetten op nog niet bewandelde wegen.
