Dit is wel een heel aparte ervaring. Ik heb hier in het wijkcentrum naar The Passion gekeken. Het live muzikale spektakel in een groots verlicht Rotterdam nabij de verlichte brug, de Zwaan. En ik zit in Zwaneveld, ze heet deze wijk hier en iedereen was aan het grondelen. Wanneer twee zwanen elkaar ontmoeten: hun getrappel onder water met die donkere flappen, dat is grondelen.Hier werd de feestmuziek stil gelegd: Mirjam wil kijken! riep men. Ja, mag het? riep ik terug, al op een stoel voor de buis gekluisterd. Ja hoor! Toen stond de muziek nog op, maar in ene keer hoorde ik niks meer. O, God, dacht ik, dat is me ook wat. Moet ik nu toch eens roepen dat ze de muziek bést wel aan mogen zetten? Maar ja, nu hoorde ik wel gewoon het zingen: over de liefde, de liefde, natuurlijk. Want in het woord 'passie' van het verhaal, zit de liefde besloten. R. zat aan de andere kant van het biljart al kaartend naar me te lachen: 'Ik vind dat ook mooi, hoor!' zei ze.
Ik vond het weer een spektakel: voormalig anchorman van het journaal Philip Freriks als verteller: lijkt het bijna een echt gebeurd internationaal gebeuren. Maar het voelen van iets van het scherpst van de snede had ook te maken met die feestmuziek die ik nu niet hoorde. Dat iedereen ineens rustig, keuvelend aan het kaarten was. Dat dit moderne passieverhaal zich onderwijl voltrok.
Wat het verrijzenislied was dat Danny de Munk als Jezus heeft gezongen, weet ik niet. Want ik riep: Zet de muziek maar weer aan hoor! Het liedje dat de ruimte in denderde was: Met jou alleen... heeft het leven zin, ik geloof van Corry Konings. Nou ja, toepasselijker kon eigenlijk niet.
Nu zingt men keihard mee: Waarom fluister ik je naam nog? ... Nog een overtreffend trapje van toepasselijkheid. Dat is immers wat alle christenen doen. Een Witte Donderdag al grondelend in de Grondel, het had iets van een heel apart samengaan van verschillende werelden: een ontmoeting, dus. En nu zingt men: Ik heb je lief al heb je me bedrogen, jou vergeet ik niet mijn leven lang. Als dat geen liefde is...
