En wat kocht ik dan als boek waarmee je het boekenweekgeschenk erbij krijgt? Ik wist dat er een boek was dat ik wilde, maar ik wist niet meer welke. Dus ik stond al met het glossy foto-jubileumboek in de hand van het 10-jarig huwelijk van Maxima en Alex. Soms wil men alleen maar domweg bladeren en wegdruipen. Of zoiets. Toen wist ik het ineens weer: het was het boek dat de Nobelprijs voor de literatuur in 2011 gewonnen had: Het verzameld dichtwerk van de Zweed Tomas Tranströmer, in het Nederlands vertaald door Bernlef: De herinneringen zien mij. Alleen deze woorden al...Het is prachtig. Ik werd vanochtend vroeg wakker van het gezang van de vogelkolonie, goed dat de klok dit weekend weer vooruit gaat, want dan is dat minder vroeg, en met een heerlijke espresso met opgeklopte melk begon ik de dag in een stoel buiten in de ochtendzon met het lezen van enige gedichten. Elk gedicht is raak. Is wáár, denk ik erbij en het gebeurt meestal aan het einde van het gedicht.
Zelf zegt hij over zijn poëzie in een brief: 'Mijn gedichten zijn ontmoetingsplaatsen... wat er op het eerste gezicht als een confrontatie uitziet blijkt een verbinding te zijn". En nu een gedicht maar, voor mensen die de lente in het kielzog hebben en buiten op het terras de dag kunnen bemijmeren:
ESPRESSO
De zwarte koffie op het terras
met stoelen en tafels kleurrijk als insecten.
Kostbare opgevangen druppels
vervuld van de zelfde kracht als Ja en Nee.
De koffie wordt donkere cafés uitgedragen
en kijkt zonder knipperen in de zon.
In het daglicht een weldadige zwarte stip
snel uitstromend in een bleke klant.
De koffie lijkt op de druppels zwarte diepzinnigheid
soms opgevangen door de ziel,
een weldadige schok teweeg brengend: Vooruit!
Inspiratie om de ogen te openen.
