Ik weet er natuurlijk niks vanaf, maar ik kon wel voelen dat het bij het Festa della Sensa in Venetië om een oud ritueel ging, dat jaarlijks voltrokken wordt. De kostuums van alle deelnemers zaten vol details en ik vermoed dat ze voor alle geledingen van de inwoners staan. Er deden ook wat vrouwen mee, in ‘mannenkostuums’, goed dat dit zo is aangepast aan deze tijd.
Ook de huidige wereldlijke en geestelijke wereld deden volop mee. Teken dat het feest serieus genomen wordt en niet hoort bij het rijk van de folklore. Eén opvallend moment: na de dienst kwamen burgemeester en bisschop gezamenlijk de kerk uit en toen, bij het water, scheiden de wegen zich. De burgemeester gooide meteen zijn sjerp af en werd opgevangen door mannen in pak en zij maakten een kring en omarmden elkaar en ze vertrokken. De bisschop liep met zijn klerikale gevolg naar de sacristie. Buiten wachten de nonnen tot hij weer zou verschijnen.
Er was één opvallend figuur die er vanaf het begin bij was: hij leek uit de Arabische wereld te komen met zijn kromzwaard, tulbandachtig hoofddeksel in rijk rood met goudbrokaat. Hij liep niet in de stoet, maar ernaast. Venetië had intensieve handelsbanden met de Oriënt, haar boten konden overal komen.
In het parkje bij het metrostation in Milaan raakte ik in een kort gesprekje met twee mannen. Ik had mijn bril achtergelaten op het bankje waar ik tevoren zat en de man die er nu naast was gaan zitten zag mijn opluchting dat de bril er nog lag en was blij met mij. Daarna zag hij dat ik mijn laatste druppels uit het blikje bier met mijn mond probeerde op te vangen, hij moest lachen en gebaarde van: het is nu écht op! Met behulp van Google Translate, die zijn vriend die er later bij was gaan zitten had op zijn telefoon, zelf sprak hij geen Engels, ontstond er iets van een gesprekje.
Zij bleken uit Marokko te komen. Ze zaten zomaar op het bankje ter ontspanning, genieten van de vallende avondschemering. Ze wonen in Milaan, al enkele jaren, en werken er. Het geld is zovéél meer dan dat zij ooit in Marokko konden verdienen. Toen bleek dat ik uit Nederland kwam zeiden ze uit één mond, dat dat een droom was; om daar nog eens aan te komen…
Zó is de wereld nu. Nederland sluit zich op in zichzelf en wil elke ‘aanzuigende werking’ van asielzoekers en arbeidsmigranten met de kop kleiner maken. Deze mannen dromen zichzelf een toekomst in, niet wetend dat zij in het geheel niet welkom zijn.
Ooit was Venetië zo gastvrij en open voor het andere, dat ook iemand uit de Arabische wereld welkom was op hun belangrijkste feest. Even zit ik met twee mannen gelijkwaardig op een bankje en daarna vertrek ik weer naar mijn zeer begerenswaardige plek in Fort Europa.
