Ik blijf gewoon zó gek op Venetië…Ooit vergeleek ik de stad met mijn eigen hersenpan; dat je erin kunt dwalen en dat het altijd wel weer goed komt. Nu heb ik nog niet veel gedwaald door de steegjes; ik laat nu mijn eigen hersenpan meer drijven in dat zilte frisse water met zoveel horizon. Ik word heel rustig van Venetië, ik zink als het ware in…mezelf, denk ik.
Je zelf zien in meerdere gedaanten…dit werk is van Paula Nicho, zij komt uit de Maya-cultuur. Zij beschildert nu als het ware haar eigen huid en dat heeft ten grondslag dat zij vroeger als kind op school niet haar eigen Maya-kleding mocht dragen. Nu hoort alles ontvreemdbaar bij haar zelf.
Ik blijf, zoals deze ruimte-astronaut in Afrikaanse kleding, bepakt met van alles wat, het liefste altijd onderweg.
