Vanuit een ochtendbos vol vingerhoedskruid met de bus naar Zwolle. Door dorpjes als Vaassen, Epe, Heerde, Hattem en daar de IJssel over. Ik liep Zwolle in vanaf een loop-en fietsbrug over het water; ik trof een heel andere stad aan, dan zoals ik het kende.
De sfeer, op een Zondagmorgen, was geanimeerd, vol mensen. Sinds New York kan ik al die kleinschaligheid en geveltjes veel meer waarderen.
Ik stond in de groep jarenlang bekend als ‘Mirjam, die nog in de middeleeuwen leeft’; omdat ik geen internet thuis had, geen computer en geen mobiele telefoon.(Die laatste heb ik overigens ook nu niet en verder doe ik alles op de iPad.) Nu had ik de kaartjes geregeld voor Jezus Christ Superstar, waar anderen het al hadden opgegeven, superseats notabene, op het podium zelf.
Het was geweldig, fantastisch, het komt erg binnen, raakt. Er is helemaal geen decor en je staat oog in oog, op een paar meter afstand. Alles gebeurt met al die lichamen, de bewegingen, iedereen op elkaar ingespeeld in zang en dans, rauw en helemaal in deze tijd.
Dat bekende verhaal, waarvan ik ook nog eens al die liedjes van vijftig jaar geleden zó mee kon zingen. Alsof ze uit de diepte van je eigen geheugen zó tevoorschijn sprongen. En ook de oude filmbeelden weefden zich daar doorheen. Deze Jezus was zo menselijk en zo kwetsbaar; afhankelijk van de grilligheden van hen die hem volgen en hem dan afstoten. Vrienden waarop je niet kan bouwen, alle mensen, ook de machthebbers, die worstelen.
Heel erg de moeite waard, geregisseerd door Ivo van Hove en al beladen met theaterprijzen; nog tot September in het hele land te zien.
