Ik kreeg van vriendin W een prachtig stenen schaaltje cadeau. Er staat een Maori-wijsheid op: ko au te whenuako te whenua ko au :
I am the land and the land is me.
Nu wordt ik midden in de nacht wakker uit een droom. Iemand zegt tegen mij: ‘Kom, nu is het tijd om onder de branding naar de kust te zwemmen, om aan land te gaan. Maar wees je bewust, de tocht is vol gevaren.’
Dan ben ik midden op zee: Zwem! hoor ik, zwem! Ik wil eigenlijk niet, maar doe het toch. Zwemmend kom ik een hele groep kleurige koraalvissen tegen. Waarom kan ik hier niet blijven? Waarom moet ik dóór? Maar ik zwem door en bereik het land en kijk terug naar het lange stuk dat ik onder de branding gezwommen heb.
Bij mij is de Maori-metgezel, die meegezwommen heeft. Hij is die ‘iemand ‘ die mij aanspoorde om te gaan zwemmen, ik had hem ontmoet in de stad. We kijken naar de zee met de woeste branding, maar onder water merk je daar niks van.
Dan zien we een grote hijskraan die op een rots in zee staat en die helt plotseling en glijdt de zee in. Mensen schreeuwen, want er zijn zwemmers daar. De zee kleurt rood van het bloed.
‘Kijk, dat bedoel ik: de tocht is vol gevaren, maar toch moet je die ondernemen’, zegt de Maori. En toen werd ik wakker.
Ik heb jarenlang gedroomd van een zee waar ik voor weg vluchtte; een vloedgolf zou het land en alles daarop overspoelen.
En nu dan ineens deze droom. Dat het onder de branding rustig en stil is, maar je tóch door moet zwemmen, altijd in beweging blijven. Er kan je altijd wat overkomen. Sommigen bereiken het land, anderen niet. Zo is het leven.
Het stenen schaaltje is met moderne middelen gemaakt, maar kan terug aan de aarde worden gegeven. Het is helemaal onregelmatig van vorm, zoals de natuur dat ingegeven heeft, bij dit stukje steen. Dat hoort erbij, want niks is perfect rond en volmaakt.
Het wordt licht: ik hoor de eerste vogel fluiten.
