De ochtend was zo helder, zeemeeuwen op het water van de lagune, gras op een oude brug, klotsend water…wat een stad!
Het is een naam die mij altijd is bij gebleven: Anna Maria Maiolino. Op de documenta (13), die grootse en meeslepende, waar ik drie weken lang heb rondgelopen, keerde ik het vaakst terug naar dat ene huisje, helemaal vol gekleid. Ik wist toen niet, en weet het ook nu niet, waarom het mij zo diep raakte.
Nu heeft ze de Gouden Leeuw voor Lifetime Achievement gewonnen. En in de tuin bij de Arsenale loop je een schuur binnen, het ruikt naar dennengeur en je hoort vogeltjes tjilpen:
Ja, ja, ja, het gebeurt weer: diep geraakt worden, alsof iemand in je eigen wortels graaft, in je gedachten.
Ik kan er allemaal woorden tegen aan gooien, waarom dan?, hoe dan? , maar de kern is toch dat ik het niet weet. Het is voor mij de kracht van kunst, de reden waarom ik er zo gek op ben.
Er is een televisieschermpje, waar ze praat met haar grootvader. Over dat het leven een enigma is en al het leed daarin onbegrijpelijk. Ze noemt het allemaal, tot en met de oorlog in Oekraïne en die van Israël en Hamas. Het is een DISGRACE, zegt ze. Misschien is dat wat mij raakt: haar eindeloze geduld om de wereld aan te willen raken met klei, ondanks de wreedheid en ellende.
En toen doorstak ik het Lido, het ruikt er naar mimosa, en wandelde ik mijmerend langs de zee, doorstak het Lido weer, langs het klooster naar de camping. Iemand had vandaag met schelpen het strand een beetje aangekleed.
