. Zo zag het er vroeger uit; het het Festa della Sensa waar Venetië haar verbintenis met de zee viert en de wereldlijke macht en de geestelijke macht samen dit ritueel voltrekken.
Het begon met een roeiwedstrijd in kleurige bootjes waaraan alleen vrouwen deelnamen.
En toen kwam de hele stoet vanaf het San Marcoplein aanvaren tot het einde van de lagune, waarna ze omdraaiden en vlak voor de kerk van San Nicolò, het plechtige moment geschiedde. Ze gooien, volgens de traditie , dan een gouden ring in het water. Of het een echte is?…Ik zag vanuit de verte een gelige krans. Elk jaar sluit Venetië als het ware weer haar huwelijk met de zee.
Alle roeispanen omhoog, ik zag dus dat er een krans het water in werd gegooid.
Aan land wandelden burgemeester en bisschop naar de kerk, voor de mis, het was er afgeladen vol, mensen zaten tot in de zijkapellen op de grond.
De hoeden gaan af, bij de erewacht in allerlei soorten kostuums, toen iedereen weer de kerk uitkwam.
Ik vond het een hele belevenis. Nog nooit zoveel Venetianen bij elkaar gezien en weer meemaken dat ik bij de grootsten hoorde. Zuid-Europeanen zijn toch echt kleiner van stuk dan de Noord-West- Europeanen. Een beetje ‘New York ervaring’ hier in Venetië, en morgen vertrek ik weer naar Nederland.
